LØST - Slett

[Donnie Darko]

Løst

Endret 11. november 2007 av MathiasF

[pinnsvin]

Jeg er ikke så flink i nynorsk, men har prøvd så godt jeg kan. Vil noen se over?

 

Bokanmeldelse:

 

Muffe tar saken

 

Arne Garborg dreg lesaren inn i ein muntleg forteljarstil inn i ein verden som vedkommande kjenner seg igjen i. Humoren ligg strødd utover sidane gjennom ein intelligent og sjølvironisk dialog. Muffe, som eigentleg heiter Mons Ulrik Ferdinand Andre, er den som forteljar og opplevar. Man kan sei at replikkane er skarpe, reflekterande, og ganske kjappe. Ein skikkeleg dektektivhistorie litt utanom det vanlege. Dina, som oppførar seg som ei grufull jente, strålar av sjølvføling og har ein tendens til å vippe medelevane sine av pinnen; ein skikkelig mobbar. På eit blunk forandrar alt seg. Muffe ser henne gråte på ein måte som viser at noko er alvorleg galt, men kva? Muffe tar saken

 

Ondt tema:

Det er ei djup alvorleg bok om eit ondt tema; Dina hundses (?) og mishandlas av faren sin, men som utad vil skjule det for einkvar pris. Som sagt tidlegare, har ho ein ufordrage leg opptreden, mobbereplikka r, alltid på jakt etter å ta nokon. Dette kjenner vi igjen til dei som har det vondt, la oss kalle det “den klassiske opptreden”; best å ta dei andre, før dei byrjar å ta deg. Og slik hadde vel Dina framleis, viss ikkje Muffe etter ein sår, men tilfelde g oppleving av Dina, byrjar å skugge henne. Faren stiller opp, ein far Muffe har eit heller tuslete bilde av, da Muffe møter ein virkelighet han ikkje kan takle aleine.

 

Kva eg meiner:

 

Boka er ei bok for tenåringar , og bør lesast av foreldre. Det blir litt for mykje preik før Garvang kjem til saken, men innvendingar gjeld berre første kapittel. Han kunne med fordel godt strøket fleire ord som “så”, da han misbruke småord her og der. Eg tipper teksten vil gå rett heim hos dei fleste.

 

Gått raskt over, tar forbehold om flere feil/feil i min retting :-)

[Donnie Darko]

Tusen takk. Du aner ikke hvor taknemlig jeg er nå nå