Diktanalyse av "Ein gong sagt", Innspill?

[Markaren]

Ein gong sagt av Jan-Magnus Bruheim

Klikk for å se/fjerne innholdet nedenfor

Ein gong sagt

er sagt for alltid.

 

Du kan ikkje kalle attende

eit einsate ord.

Dei bægjer og står vakt

ved vegen du for

og du kan aldri vende.

 

Ordet som mildna og lækte

ynskjer du aldri usagt.

Men dette du skaut ut

som bora seg inn og såra,

ordi som nækte

vondskapen i deg,

gjev ikkje fred.

Dei kjem att i fredlause

vakenetter

og valdar deg vande og vè.

 

Det som du tenkte å seia-

Tankane som du du usagde sende,

kan kanskje heller aldri dei

takast attende?

 

Diktet ”Ein gong sagt” er skriven av forfattaren Jan-Magnus Bruheim, og kom ut i diktsamlinga ”Du er i meg” frå 1979. Diktet er rytmisk, og med eit fast og ordinært oppsett.

Med andre ord, eit tradisjonelt strofisk dikt.

Det er skreve på det nynorsk, men med somme ord som ikkje lenger vert brukt i daglegtale.

Dette kan kome av at Bruheim kom frå bygda på Vestlandet, og ikkje minst det at han var ein erfaren og gamal forfattar då han skreiv dette diktet.

 

Budskapen i diktet kan betraktast som psykologisk, og temaet går på noko så enkelt som at ”ord som er sagt, er sagt”. Dette er noko kvar og ein av oss ein verkleg bør tenke over, nettopp fordi ord er noko som verkleg kan såre ein person. I diktet står det skreve at orda ”bora seg inn og såra”. Dette kan settjast opp mot at eit kutt kan lekast, noko som ikkje er så lett med eit arr i sjelen.

 

Tittelen har ein sterk og pågåande tilknytning til diktet. Det som blir sagt i starten av diktet, nemleg ” Ein gong sagt er sagt for alltid” kan sjåast på som ei oppsummering av hovedinnholdet i teksten, der Bruheim greier ut om korleis ord kan såre og verkeleg vise omverda den ondskapen du har i deg, samtidig som denne ondskapen sårar deg sjølv og samvitet ditt. Men avsluttninga i den siste strofa av diktet tar opp noko nytt, som også er svært viktig, og som får oss til å tenkje litt. Denne avsluttninga der Bruheim peikar på at det vi ikkje har sagt kanskje ikkje kan takast tilbake det heller, kan tolkast med at det vi ikkje seier, men like fullt ønskjer å seie kan brenne seg fast i sjela vår som eit irritasjonmoment. Han prøvar kanskje med dette å sette dei to budskapane i teksten opp mot kvanadre, og med det prøve å vise oss ein gylden middelvei mellom det å vere forsiktig med å ikkje såre nokon med orda våre, og det å få sagt det vi ønskjer å seia.

Men det er også viktig å poengtere at Bruheim i det same diktet skriv at ord også kan brukast til å varme ein person, men så er det å passe seg for desse utskyterane av eit dårleg ordval som kan øydelegge eit ”varmt” moment.

 

Det er ein ”eg person” som formidlar diktet gjennom å opplyse oss som lesar om ordas sterke slagkraft. Diktet er verken episk eller abstrakt, men gir oss ein klar beskjed konsentrert om augenblinken. Han opplyser om ordets verknad, på godt og vondt. Som våpen, og som fredens bodbringar.

 

Orda har ei sentral rolle i diktet og blir derfor personifiserte for å få fram ein klarare bodskap. Eksempel på personifisering er mange(f.eks ”Ordet som mildna og lækte”), sjølv om det er eit kort dikt. Dette er med på å framheve viktigheiten av kva ord kan gjere mot psyken vår, både i positiv og negativ forstand.

 

Linedeling er brukt moderat for å få fram rytmen i diktet. Diktet har også fått nokre ufullstendige setningar for at heilskapen skal sitte betre saman. Rytmen er godt komponert, og held derfor ein god munnleg flyt.

 

Eg oppfattar diktet som ein beskjed til alle som les diktet. Ein må trå varsamt i jungelen av ord og meiningar. Ein må passe seg, slik at ingen blir såra av utspela dine. Og det er ikkje berre andre du må ta omsyn til. Du må ta omsyn til din eigen karakter. Ikkje berre korleis du blir sjåande ut ovanfor andre, men dine personlege følelsar. Dette tar han opp to gongar i diktet, og det med to ulike bodskap. Ord kan heimsøke deg. Om du seier noko du i etterkant angrar bittert på, så vil dette gnage i samvitet ditt. Einaste måten å unngå dette på er unngå slike situasjonar. Men han seier også at det er viktig å seia det du har på hjertet. Om du held inne på desse orda, så vil du alltid angre på at du ikkje fekk sagt dei. Eg trur at alle bør tenkja over dette. Ein kjem alltid opp i situasjonar der ein ønskjer å seia noko, og det er då det er viktig å tenkje over kva du har tenkt å seia. Men husk at ord kan misbrukast på det grovaste, noko som vil øydelegge for alle involverte inkludert ein sjølve.

 

 

 

Min første diktanalyse, så jeg trenger litt innspill. er dog ikke mer enn 95% ferdig

[Johannne]

Ein gong sagt av Jan-Magnus Bruheim

Klikk for å se/fjerne innholdet nedenfor

Ein gong sagt

er sagt for alltid.

 

Du kan ikkje kalle attende

eit einsate ord.

Dei bægjer og står vakt

ved vegen du for

og du kan aldri vende.

 

Ordet som mildna og lækte

ynskjer du aldri usagt.

Men dette du skaut ut

som bora seg inn og såra,

ordi som nækte

vondskapen i deg,

gjev ikkje fred.

Dei kjem att i fredlause

vakenetter

og valdar deg vande og vè.

 

Det som du tenkte å seia-

Tankane som du du usagde sende,

kan kanskje heller aldri dei

takast attende?

 

Diktet ”Ein gong sagt” er skriven av forfattaren Jan-Magnus Bruheim, og kom ut i diktsamlinga ”Du er i meg” frå 1979. Diktet er rytmisk, og med eit fast og ordinært oppsett.

Med andre ord, eit tradisjonelt strofisk dikt.

Det er skreve på det nynorsk, men med somme ord som ikkje lenger vert brukt i daglegtale.

Dette kan kome av at Bruheim kom frå bygda på Vestlandet, og ikkje minst det at han var ein erfaren og gamal forfattar då han skreiv dette diktet.

 

Budskapen i diktet kan betraktast som psykologisk, og temaet går på noko så enkelt som at ”ord som er sagt, er sagt”. Dette er noko kvar og ein av oss ein verkleg bør tenke over, nettopp fordi ord er noko som verkleg kan såre ein person.  I diktet står det skreve at orda ”bora seg inn og såra”. Dette kan settjast opp mot at eit kutt kan lekast, noko som ikkje er så lett med eit arr i sjelen.

 

Tittelen har ein sterk og pågåande tilknytning til diktet. Det som blir sagt i starten av diktet, nemleg ” Ein gong sagt er sagt for alltid” kan sjåast på som ei oppsummering av hovedinnholdet i teksten, der Bruheim greier ut om korleis ord kan såre og verkeleg vise omverda den ondskapen du har i deg, samtidig som denne ondskapen sårar deg sjølv og samvitet ditt. Men avsluttninga i den siste strofa av diktet tar opp noko nytt, som også er svært viktig, og som får oss til å tenkje litt. Denne avsluttninga der Bruheim peikar på at det vi ikkje har sagt kanskje ikkje kan takast tilbake det heller, kan tolkast med at det vi ikkje seier, men like fullt ønskjer å seie kan brenne seg fast i sjela vår som eit irritasjonmoment. Han prøvar kanskje med dette å sette dei to budskapane i teksten opp mot kvanadre, og med det prøve å vise oss ein gylden middelvei mellom det å vere forsiktig med å ikkje såre nokon med orda våre, og det å få sagt det vi ønskjer å seia.

Men det er også viktig å poengtere at Bruheim i det same diktet skriv at ord også kan brukast til å varme ein person, men så er det å passe seg for desse utskyterane av eit dårleg ordval som kan øydelegge eit ”varmt” moment.

 

Det er ein ”eg person” som formidlar diktet gjennom å opplyse oss som lesar om ordas sterke slagkraft. Diktet er verken episk eller abstrakt, men gir oss ein klar beskjed konsentrert om augenblinken. Han opplyser om ordets verknad, på godt og vondt. Som våpen, og som fredens bodbringar.

 

Orda har ei sentral rolle i diktet og blir derfor personifiserte for å få fram ein klarare bodskap. Eksempel på personifisering er mange(f.eks ”Ordet som mildna og lækte”),  sjølv om det er eit kort dikt. Dette er med på å framheve viktigheiten av kva ord kan gjere mot psyken vår, både i positiv og negativ forstand.

 

Linedeling er brukt moderat for å få fram rytmen i diktet. Diktet har også fått nokre ufullstendige setningar for at heilskapen skal sitte betre saman. Rytmen er godt komponert, og held derfor ein god munnleg flyt.

 

Eg oppfattar diktet som ein beskjed til alle som les diktet. Ein må trå varsamt i jungelen av ord og meiningar. Ein må passe seg, slik at ingen blir såra av utspela dine. Og det er ikkje berre andre du må ta omsyn til. Du må ta omsyn til din eigen karakter. Ikkje berre korleis du blir sjåande ut ovanfor andre, men dine personlege følelsar. Dette tar han opp to gongar i diktet, og det med to ulike bodskap. Ord kan heimsøke deg. Om du seier noko du i etterkant angrar bittert på, så vil dette gnage i samvitet ditt. Einaste måten å unngå dette på er unngå slike situasjonar. Men han seier også at det er viktig å seia det du har på hjertet. Om du held inne på desse orda, så vil du alltid angre på at du ikkje fekk sagt dei. Eg trur at alle bør tenkja over dette. Ein kjem alltid opp i situasjonar der ein ønskjer å seia noko, og det er då det er viktig å tenkje over kva du har tenkt å seia. Men husk at ord kan misbrukast på det grovaste, noko som vil øydelegge for alle involverte inkludert ein sjølve.

 

 

 

Min første diktanalyse, så jeg trenger litt innspill. er dog ikke mer enn 95% ferdig

7994078[/snapback]

 

Hei. Ser at du ikke har fått svar på ditt innlegg. Diktanalyse er kanskje ikke det folk kan best, det gjelder også for meg. (For ordens skyld, diktsamlingen heter ”Du er meg”.)

Jeg synes det du skriver virker greit, men det siste avsnittet er jeg usikker på.

 

” Det som du tenkte å seia-

Tankane som du usagde sende,

kan kanskje heller aldri dei

takast attende? ”

 

Jeg forstår dette annerledes enn deg. Jeg ser for meg en konflikt med sårende ord som ikke kan trekkes tilbake. – Og tankene, kroppsspråket, det kan ikke trekkes tilbake, det heller.

Bruheim er forøvrig tidsaktuell, og Stoltenberg refererte til hans mest berømte dikt i sin nyttårstale:

 

Um å bæra

Skapte er vi te bera,

og lette børene for kvarandre.

Til fånyttes lever ingen. –

 

Men våre eigne bører

skal vi bera åleine.

 

Stor og verdfull er sorgi

som ikkje kan delast med andre.

Men fatigsleg, liti og arm er den glede

som du vil ha åleine.

 

Hjelpelaus er den

som ikkje har nokon å hjelpe

og vera god mot.

 

Lik tre utan sevjestraum

turkast han inn --.

 

Den mannen ber tyngste børi

som ingen ting har å bera.

 

 

--

 

Håper det går seg til for deg,

Hilsen Johannne