Gå til innhold

Siste Ordet 6 (LES de oppdaterte reglene FØR posting)

darkness|

Av darkness|
i OT-baren

Anbefalte innlegg

Videoannonse

Videoannonse
Annonse
Eplefe

Eplefe

Skrevet
Skrevet (endret)

min nynorsktentamen fra tiende klasse:

Klikk for å se/fjerne innholdet nedenfor
Sakn

«Saknet etter deg er stort, klarer ikkje temma det. Sorga sit djupare enn det ein kan sjå. Eg må seia unnskyld for at eg ikkje fikk sendt dette brevet,. Eg var så redd for å skuffe deg, gjere deg vonbroten, Eg håpa, men no kan eg ikkje lenger sjå eit ljos i enden av horisonten.» Karen såg igjennom brevet ho skreiv. Ho prøvde så hardt å setja ord på kjenslene sine, endå det var for seint. Alltid var ho den med viljestyrken, som alltid visste kva som måtte gjørast. Ikkje denne gongen, denne gongen var ho rådlaus. Ho hadde mista grepet på alt frå skrivinga si til emna til å vera sosial. Det var for seint å skrive ei kjærleikserklæring til ham, for seint å setja ord på kjenslene. Men Karen måtte, dette var noko ho måtte gjere. Ho kunne ikkje gjøma seg meir.

 

Det som eigentleg starta som ei kjærleikserklæring, hadde sklidd over i noko som minna sterkt om eit sjølvmordsbrev. Medan sommaren var på hell, satt ho einsam og sørgde, så einsam at det virka som ho var den einaste i verda. Sørgde over ein som aldri ville komma att frå ferien. Vennane hennar fekk så vidt kontakt med ho, ho var innelåst i si eiga verd. Dei meinte Kristoffers død hadde gjort ho psykotisk. Ho gjorde ikkje teikn til motargumentasjon.

 

Ein dag, heilt i slutta av sommaren, verka det som ho tok seg saman. Vennane hennar undra seg kva som føregjekk i hovudet hennar. Ho vart meir og meir inneslutta for kvar dag som gjekk, huda hennar vart nåbleik av mangel på sol, og til slutt var dei einaste ho klarte å føre ein samtale med dei tre beste vennane hennar. Ho stabiliserte seg etter ein stund med denne oppførselen. Trudde dei, i alle fall.

 

Åra følgde, og før dei visste ordet av det var dei atten. Karen tatoverte seg på attenårsdagen sin. Ordet «Sakn» pryda no handleddet hennar. Karen ynskja at alt hadde vore som det var før sommaren for tre år sia.

 

«Fang sommarfuglen! Fang den! Sjå kor pen ho er. Berre let ho fly. Eg trur ho vart glad når du ikkje stakk nåla i ho! Alt har ein innverknad på framtida, veit du. Sjølv ein sommarfugl.» Kristoffer såg Karen djupt i auga. «Men korleis veit sommarfuglen når den skal slå med vingane?» Karen såg undrande på han, og så på sommarfuglen som flaksa rundt dei. «Dei veit ikkje. Dei berre gjer deira beste og håpar. Dei veit at dei skal døy» han vart plutseleg alvorleg. «Memento mori, veit du. Du slepp ikkje unna» Karen kunne nesten sjå kva han tenkte på. «Nei, det gjer vi ikkje, men det ligg langt i framtida , håpar eg» Karen prøvde å smile, men det var ikkje så lett. «Det er det eg seier. Smil og le kvar dag , lev livet fullt ut, for kanskje døyr du ikkje i morgon likevel.»

 

Karen sakna Kristoffer. Så mykje at det gjorde vondt. Det som ikkje døyder deg gjer deg sterk. Alle minna om Kristoffer var fortatt levande i hjartet hennar. Dei var med ho, kvar dag. Fekk ho til å smile. For smile måtte ho. Om ikkje nokon skulle sjå forbi porselensmaska, sjå at ho var deprimert. Saknet helt ho att i fortida, noko som førte til at ho ikkje kunne leve i noet, og om du ikkje kan leve i noet kan du heller ikkje utvikle deg til framtida. Karen hugsa Kristoffer hadde trøysta ho, då bestefaren hennar døyde. Det sto klart for ho.

 

«Karen. Eg skjønnar deg. Eg gjer verkeleg det. Men dette må gjeras riktig, om ikkje du vil henge fast i sorga.» han heldt henda hennar i eit fast grep. Roande og trygt var grepet til Kristoffer. «Kva skal eg gjere då? Eg saknar han så utruleg mykje» Karen si stemme brast, og tårene trilte frå auga hennar. «Sørg. Sørg skikkeleg, og riktig. Ikkje gløym han, men la han verte att i fortida, og kom deg vidare» han tørka tårene hennar med dei mjuke fingrane sine. «Det er lov å sakne nokon, men ikkje la saknet ta deg over - Vær så snill, Karen. Eg vil ikkje sjå deg øydelagt..» han mumla den siste setninga, og ei enkel tåre trilla nedover kinnet hans.

 

Karen såg endeleg kvifor det gjorde så vondt. Fordi ho hang igjen! Ho innsåg at livet måtte enten vidare utan Kristoffer, eller slutte. «Det er lov å sakne nokon, men ikkje la saknet ta deg over» ho skjønte det no. Kampen mot saknet ville bli hard for ho. Ho ville nødig døyde det. Bare minste det litt.

 

Karen hadde vore så redd for å sleppe nokon inn, i frykt for å bli såret. No satt ho inntil veggen, med beina oppunder haka. No vart alt snart bra. Kristoffer var jo der. Han passa på ho. «Takk» mumla ho før ho plukka opp pistolen og plasserte den mot tinningen. Ein kan ikkje vinne alle slag.

 

Det er litt skremmende at den ble skrevet to måneder etter at bestevennen min døde.. o0

..Og det var da to år til jeg ble atten.

Endret av Eplefe
Lenke til kommentar
Effekt

Effekt

Skrevet
Skrevet
min nynorsktentamen fra tiende klasse:

Klikk for å se/fjerne innholdet nedenfor
Sakn

«Saknet etter deg er stort, klarer ikkje temma det. Sorga sit djupare enn det ein kan sjå. Eg må seia unnskyld for at eg ikkje fikk sendt dette brevet,. Eg var så redd for å skuffe deg, gjere deg vonbroten, Eg håpa, men no kan eg ikkje lenger sjå eit ljos i enden av horisonten.» Karen såg igjennom brevet ho skreiv. Ho prøvde så hardt å setja ord på kjenslene sine, endå det var for seint. Alltid var ho den med viljestyrken, som alltid visste kva som måtte gjørast. Ikkje denne gongen, denne gongen var ho rådlaus. Ho hadde mista grepet på alt frå skrivinga si til emna til å vera sosial. Det var for seint å skrive ei kjærleikserklæring til ham, for seint å setja ord på kjenslene. Men Karen måtte, dette var noko ho måtte gjere. Ho kunne ikkje gjøma seg meir.

 

Det som eigentleg starta som ei kjærleikserklæring, hadde sklidd over i noko som minna sterkt om eit sjølvmordsbrev. Medan sommaren var på hell, satt ho einsam og sørgde, så einsam at det virka som ho var den einaste i verda. Sørgde over ein som aldri ville komma att frå ferien. Vennane hennar fekk så vidt kontakt med ho, ho var innelåst i si eiga verd. Dei meinte Kristoffers død hadde gjort ho psykotisk. Ho gjorde ikkje teikn til motargumentasjon.

 

Ein dag, heilt i slutta av sommaren, verka det som ho tok seg saman. Vennane hennar undra seg kva som føregjekk i hovudet hennar. Ho vart meir og meir inneslutta for kvar dag som gjekk, huda hennar vart nåbleik av mangel på sol, og til slutt var dei einaste ho klarte å føre ein samtale med dei tre beste vennane hennar. Ho stabiliserte seg etter ein stund med denne oppførselen. Trudde dei, i alle fall.

 

Åra følgde, og før dei visste ordet av det var dei atten. Karen tatoverte seg på attenårsdagen sin. Ordet «Sakn» pryda no handleddet hennar. Karen ynskja at alt hadde vore som det var før sommaren for tre år sia.

 

«Fang sommarfuglen! Fang den! Sjå kor pen ho er. Berre let ho fly. Eg trur ho vart glad når du ikkje stakk nåla i ho! Alt har ein innverknad på framtida, veit du. Sjølv ein sommarfugl.» Kristoffer såg Karen djupt i auga. «Men korleis veit sommarfuglen når den skal slå med vingane?» Karen såg undrande på han, og så på sommarfuglen som flaksa rundt dei. «Dei veit ikkje. Dei berre gjer deira beste og håpar. Dei veit at dei skal døy» han vart plutseleg alvorleg. «Memento mori, veit du. Du slepp ikkje unna» Karen kunne nesten sjå kva han tenkte på. «Nei, det gjer vi ikkje, men det ligg langt i framtida , håpar eg» Karen prøvde å smile, men det var ikkje så lett. «Det er det eg seier. Smil og le kvar dag , lev livet fullt ut, for kanskje døyr du ikkje i morgon likevel.»

 

Karen sakna Kristoffer. Så mykje at det gjorde vondt. Det som ikkje døyder deg gjer deg sterk. Alle minna om Kristoffer var fortatt levande i hjartet hennar. Dei var med ho, kvar dag. Fekk ho til å smile. For smile måtte ho. Om ikkje nokon skulle sjå forbi porselensmaska, sjå at ho var deprimert. Saknet helt ho att i fortida, noko som førte til at ho ikkje kunne leve i noet, og om du ikkje kan leve i noet kan du heller ikkje utvikle deg til framtida. Karen hugsa Kristoffer hadde trøysta ho, då bestefaren hennar døyde. Det sto klart for ho.

 

«Karen. Eg skjønnar deg. Eg gjer verkeleg det. Men dette må gjeras riktig, om ikkje du vil henge fast i sorga.» han heldt henda hennar i eit fast grep. Roande og trygt var grepet til Kristoffer. «Kva skal eg gjere då? Eg saknar han så utruleg mykje» Karen si stemme brast, og tårene trilte frå auga hennar. «Sørg. Sørg skikkeleg, og riktig. Ikkje gløym han, men la han verte att i fortida, og kom deg vidare» han tørka tårene hennar med dei mjuke fingrane sine. «Det er lov å sakne nokon, men ikkje la saknet ta deg over - Vær så snill, Karen. Eg vil ikkje sjå deg øydelagt..» han mumla den siste setninga, og ei enkel tåre trilla nedover kinnet hans.

 

Karen såg endeleg kvifor det gjorde så vondt. Fordi ho hang igjen! Ho innsåg at livet måtte enten vidare utan Kristoffer, eller slutte. «Det er lov å sakne nokon, men ikkje la saknet ta deg over» ho skjønte det no. Kampen mot saknet ville bli hard for ho. Ho ville nødig døyde det. Bare minste det litt.

 

Karen hadde vore så redd for å sleppe nokon inn, i frykt for å bli såret. No satt ho inntil veggen, med beina oppunder haka. No vart alt snart bra. Kristoffer var jo der. Han passa på ho. «Takk» mumla ho før ho plukka opp pistolen og plasserte den mot tinningen. Ein kan ikkje vinne alle slag.

 

Det er litt skremmende at den ble skrevet to måneder etter at bestevennen min døde.. o0

..Og det var da to år til jeg ble atten.

8673050[/snapback]

Ein annan skremmande ting er at eg endå ikkje har sett ein nynorskstil skreve av eit bokmålsmenneske som ikkje har inneholdt haugevis med språklege bilete og andre språklege verkemiddel...

Lenke til kommentar
Gjest
Dette emnet er stengt for flere svar.
Gå til emneliste
×
×
  • Opprett ny...