Gå til innhold

Siste Ordet 6 (LES de oppdaterte reglene FØR posting)

darkness|

Av darkness|
i OT-baren

Anbefalte innlegg

Eplefe

Eplefe

Skrevet
Skrevet

Eg kan skrive ein historie på nynorsk.

 

Klikk for å se/fjerne innholdet nedenfor
I eit augneblink er eg der.

 

Sinnet mitt farges knallrosa med ein tusj som snart er tom. Eg er eit ensom menneske, som ikkje kjenner min plass her i verda. Eg føler meg delvis tom, akkurat som tusjen eg farger sinnet mitt med. Eg er ein statist på livets scene. Lys, lyd, action. Eg ble slengt inn midt i handlinga, eg kom ikkje tidsnok for å følgja med. Eg tapte før leiken hadde begynt ein gong. For om alle i heile verda hadde gått ad undas før eg kom på scenen, så ville eg stått der, ein einsleg artist, på livets landeveg. Eg veit ikkje kor eg høyrar heime. Det er urettferdig, for eg veit om fleire som har mange heimstader. Eg veit ikkje om eg har ein i det heile tatt. Å slik ein ven blome som sitt i vegkanten og ventar på at nokon skal plukke ho. Ho står der og glødar, glødar. Skriker at du må plukke ho før ho døyr, ho vil bringe litt glede, litt lys. Ho får ikkje gjort det i vegkanten, må du hugse. Raud som blodet, med grøne blad som strekk seg mot himmelen, ærleg som ingen andre kan, det er blomen. Ho gjer verkelegheit av ting som føyr kun var drøymar. Eg trur eg drøymar. Eg kan sjå ting som ikkje andre kan sjå. Det betyr ikkje at eg er gal, men at eg har ein gåve alle dei andre manglar.

 

Eg er ein drøym, ei jente som kun sitt og leiker med meininga med livet. Eg veit ikkje kva det er, men eg leiker med den. Det er kun eit skodespel, uansett. Eg tykkjar lite om at du kjem og prøver å øydelegge drøymane mine. Du fortjener dei ikkje uansett. Nokon ganger, vandrar eg i regnet, og dansar. Då tar eg på meg flosshatten min, som eg lagde sjølv på skulen ein gong. Eg hugsar ikkje når. Kvar har eg manerene mine? Eg skulle presentert meg for lenge sida. Eg heitar.. Eg heitar.. Eg hugsar ikkje. Det er for gale å gløyme namnet sitt i så ung alder som mi. Eg for fortelja deg det om eg hugsar det før me tar farvel.

 

På rommet mitt er det ein kommode. Eg likte han ein gong i tiden. Så gjekk eg lei, så eg pynta han med sommerfuglar og sort og rød maling, med fløyelsduk og telys. Kommoden symboliserer litt korleis eg har forandra meg i løpet av livet. Eg var og litt kjedelig før, og eg trivst med det. Men eg gjekk litt lei, rett og slett, og malte meg sjølv. No er det knallrosa, i morgon er det kanskje blått. Kanskje, du veit aldri. For den du ein gong var, skal du aldri mer bli, og den du er forsvinn snart i horisonten. Og då kan du ikkje sjå tilbake, fordi du veks for fort.

 

Man kan ikkje kose med solnedgangen, men kjærleiken er fortsatt mest levande då. Eg kan kysse augene dine, og bre dyna over deg, holde hjartet ditt tett mot mitt. Eg kan fortsatt drøyme. Den du ein gong var skal du aldri meir bli. Eg er berre ærleg. Dauden kjem snart til oss, og kyssar oss, puster sitt liv, vår daud inn i oss. Eg veit ikkje kva som skjer etter det. Kanskje me vart pirater i eit rike for oss sjølv, der me kan rane, voldta, og drepe, utan at det skal nokonsinne vera ein straff, aldri skal nokon døme oss. Nei, eg tvilar. Det ville vore for sært. Kanskje me skal drøyme, og gje ein rose til dei daude. Eg takker for den hjelpa de har vore. Nokon gonger er ikkje ein gong det nok. Ein svart rose, eg gjer ikkje opp, eg skal elske deg til dauden, og enda litt meir. Eg skal sjå attende, og elske deg, fortsatt. Eg er eit barn av natta.

 

Eg tar ein saks i handa mi, og tusjer den og knallrosa. Tusjen byrjar verkeleg å bli tom, men det er verdt det. Eg klipper av dei longe, blonde lokkene mine, til håret er mykje kortare enn det det var. Eg tusjer håret mitt sort og rosa, tusjen tømmes. Eg vitjar jorda igjen, med knallrosa sinn, og sort hår. Eg kan hate deg for ingenting, du er ikkje noko uansett. Eg har lov til å hate deg. Du er ingenting. Den du ein gong var skal du aldri meir bli. Høyrar du kva eg seier?

Lenke til kommentar

Videoannonse

Videoannonse
Annonse
Kibs

Kibs

Skrevet
Skrevet (endret)
Eg kallar det bare Spynoregsk.  :dontgetit:

8576725[/snapback]

Akkurat som kukmål. :)

8576745[/snapback]

Er ikkje det mat?

 

Eg kan skrive ein historie på nynorsk.

 

Klikk for å se/fjerne innholdet nedenfor
I eit augneblink er eg der.

 

Sinnet mitt farges knallrosa med ein tusj som snart er tom. Eg er eit ensom menneske, som ikkje kjenner min plass her i verda. Eg føler meg delvis tom, akkurat som tusjen eg farger sinnet mitt med. Eg er ein statist på livets scene. Lys, lyd, action. Eg ble slengt inn midt i handlinga, eg kom ikkje tidsnok for å følgja med. Eg tapte før leiken hadde begynt ein gong. For om alle i heile verda hadde gått ad undas før eg kom på scenen, så ville eg stått der, ein einsleg artist, på livets landeveg. Eg veit ikkje kor eg høyrar heime. Det er urettferdig, for eg veit om fleire som har mange heimstader. Eg veit ikkje om eg har ein i det heile tatt. Å slik ein ven blome som sitt i vegkanten og ventar på at nokon skal plukke ho. Ho står der og glødar, glødar. Skriker at du må plukke ho før ho døyr, ho vil bringe litt glede, litt lys. Ho får ikkje gjort det i vegkanten, må du hugse. Raud som blodet, med grøne blad som strekk seg mot himmelen, ærleg som ingen andre kan, det er blomen. Ho gjer verkelegheit av ting som føyr kun var drøymar. Eg trur eg drøymar. Eg kan sjå ting som ikkje andre kan sjå. Det betyr ikkje at eg er gal, men at eg har ein gåve alle dei andre manglar.

 

Eg er ein drøym, ei jente som kun sitt og leiker med meininga med livet. Eg veit ikkje kva det er, men eg leiker med den. Det er kun eit skodespel, uansett. Eg tykkjar lite om at du kjem og prøver å øydelegge drøymane mine. Du fortjener dei ikkje uansett. Nokon ganger, vandrar eg i regnet, og dansar. Då tar eg på meg flosshatten min, som eg lagde sjølv på skulen ein gong. Eg hugsar ikkje når. Kvar har eg manerene mine? Eg skulle presentert meg for lenge sida. Eg heitar.. Eg heitar.. Eg hugsar ikkje. Det er for gale å gløyme namnet sitt i så ung alder som mi. Eg for fortelja deg det om eg hugsar det før me tar farvel.

 

På rommet mitt er det ein kommode. Eg likte han ein gong i tiden. Så gjekk eg lei, så eg pynta han med sommerfuglar og sort og rød maling, med fløyelsduk og telys. Kommoden symboliserer litt korleis eg har forandra meg i løpet av livet. Eg var og litt kjedelig før, og eg trivst med det. Men eg gjekk litt lei, rett og slett, og malte meg sjølv. No er det knallrosa, i morgon er det kanskje blått. Kanskje, du veit aldri. For den du ein gong var, skal du aldri mer bli, og den du er forsvinn snart i horisonten. Og då kan du ikkje sjå tilbake, fordi du veks for fort.

 

Man kan ikkje kose med solnedgangen, men kjærleiken er fortsatt mest levande då. Eg kan kysse augene dine, og bre dyna over deg, holde hjartet ditt tett mot mitt. Eg kan fortsatt drøyme. Den du ein gong var skal du aldri meir bli. Eg er berre ærleg. Dauden kjem snart til oss, og kyssar oss, puster sitt liv, vår daud inn i oss. Eg veit ikkje kva som skjer etter det. Kanskje me vart pirater i eit rike for oss sjølv, der me kan rane, voldta, og drepe, utan at det skal nokonsinne vera ein straff, aldri skal nokon døme oss. Nei, eg tvilar. Det ville vore for sært. Kanskje me skal drøyme, og gje ein rose til dei daude. Eg takker for den hjelpa de har vore. Nokon gonger er ikkje ein gong det nok. Ein svart rose, eg gjer ikkje opp, eg skal elske deg til dauden, og enda litt meir. Eg skal sjå attende, og elske deg, fortsatt. Eg er eit barn av natta.

 

Eg tar ein saks i handa mi, og tusjer den og knallrosa. Tusjen byrjar verkeleg å bli tom, men det er verdt det. Eg klipper av dei longe, blonde lokkene mine, til håret er mykje kortare enn det det var. Eg tusjer håret mitt sort og rosa, tusjen tømmes. Eg vitjar jorda igjen, med knallrosa sinn, og sort hår. Eg kan hate deg for ingenting, du er ikkje noko uansett. Eg har lov til å hate deg. Du er ingenting. Den du ein gong var skal du aldri meir bli. Høyrar du kva eg seier?

8576755[/snapback]

Hadde ikkje tid til å lese historia di. Men er ikkje "historie" ho-kjøn?

 

Det er slikt eit negativt ordbruk. :( Eg ville ikkje haldt frem med den tendensen.

8576758[/snapback]

Det er det som står på ordboka mi. Eg kan ikkje noko for det! :(

Endret av Kibs
Lenke til kommentar
Kibs

Kibs

Skrevet
Skrevet
Unnskuld, nynorsk er ikkje morsmålet mitt, så eg kan ikkje heilt det med kjønn og sånn. I Bergen brukar me berre "Ein" og "Eit", finns ikke "Ei" eller a-endingar.

8576790[/snapback]

Eg veit, du heilage kongen min.

 

Føler at dette begynner å ta litt av nå. Eller er det bare en illusjon?

Lenke til kommentar
K..

K..

Skrevet
Skrevet

Kva? HEite det unskuld? Heite det ikkje URSEKTA? Og LEKARE? Eg trudde det. :S

 

Ida: Då må dykk prøve å seie frå til ho på ein respektfull måte.. eller ha ho i forsvar istandenfor angrep. Kanskje ho ser sjølv at dykk er litt over hennast nivå?

Men det viktigste er jo och delta. :love:

Lenke til kommentar
Kibs

Kibs

Skrevet
Skrevet
Eg trur folk berre oppdagar at dei har ein skjult lidenskap (det er hannkjønn, er det ikkje?) for å skriva nynorsk ^^

8576821[/snapback]

Det er hankjønn, ja. Du er jo flink! :D

 

Både "ursäkta" og "läkare" er svenske ord, så nå mixer du sammen litt, Knutern.

8576825[/snapback]

Han skreiv ikkje det. Han skreiv URSEKTA og LEKARE. Ingen sånner ting der. :innocent:

Lenke til kommentar
theoriginalAidskake

theoriginalAidskake

Skrevet
Skrevet
Ida: Då må dykk prøve å seie frå til ho på ein respektfull måte.. eller ha ho i forsvar istandenfor angrep. Kanskje ho ser sjølv at dykk er litt over hennast nivå?

Men det viktigste er jo och delta. :love:

8576813[/snapback]

Jaaa. Men altså, når du _aldri_ har spilt fotball før, og starter på et damelag hvor jentene har spilt 3-14 år, så burde man skjønne at nivået er litt hevet.

Klart det er viktig å delta, men pokker heller da. :L

 

Føler meg slem som håper på at hun ikke starter.

Lenke til kommentar
Gjest
Dette emnet er stengt for flere svar.
Gå til emneliste
×
×
  • Opprett ny...