Gå til innhold

Siste Ordet 4, Spam/support=ban

b-real

Av b-real
i OT-baren

Anbefalte innlegg

Videoannonse

Videoannonse
Annonse
MagE

MagE

Skrevet
Skrevet (endret)

Stilen jeg har skreve:

 

Det er desember 1940. Snøen har falle, dei fleste jødar og. Jula ser mørk og håplaus ut om ingenting skjer snart. Det er over et halvt år sidan tyskarane kom til norsk jord. Eg hadde et triveleg lite kvit hus ikkje lågt ifrå sentrum, eg hadde ei kona og ein son. Det har eg ikkje lengre. Tyskarane seier at vi jødar er skittne, at vi ikkje er like gode som alle andre. At vi er eit problem, og den einaste måten og bli kvitt problemet på er med gass. Eg skjøna ikkje kvifor dei meinar det. Men eg skal i alle fall få det verkelege problemet ut av landet, Tyskarane.

 

Saman med nokon av dei som ikkje likar nazismen eg kjempa imot nazistane. Dei er samde med meg om at det tyskarane eigentleg vil er å ta over Noreg. Ikkje ”redda” nordmennene frå jødane. Vi har gidd ut ulovlege aviser med viktige nyhende frå Storbritannia som vi fangar opp på radioen, og vi har smugla jødar ut or landet med en gamal fiskebåt. Vi håpar også at Storbritannia sender noen tropper til fastlandet snart slik at vi kan få slutt på krigen snart.

 

Men no skal eg fortelje om korleis det gjekk til når eg mista familien min;

Det var i Juni. Vi hadde gøymd oss på ei lita falleferdig jakthytte i fjellet. Den var isolert og nesten umogleg å få auge på frå vegen. Vi var der saman med ein annan jøde, knut. Han var ein lærling som jobba med meg før nazistane kom. Vi overlevde der oppe, knut pleidde hogge ved, kona mi Margrete laga mat og eg handla i butikken eller jakta når eg kunne.

Eg kjende butikkeigaren godt så han meldte meg ikkje inn til tyskarane. Men det var framleis ikkje heilt trygt. Eg sjekka alltid grundig om det var soldatar i nærheten, om ein tysk soldat spurde meg om papirer var eg så godt som død. Hadde eg ikkje dei rette papira kom dei til og ta meg med til hovudkvarteret for så og drepa meg.

 

Ein dag eg var i butikken på slik eg gjorde kvar Tirsdag kom det ein fremmend mann in. Han gjekk i tyske kler å hadde trillrunde briller, eg vart litt skremt først, men blei møkje rolegare når eg såg han ikkje hadde maskingevær med seg, eg tenkte at han bare var ein tyskar på veg til Bergen. Så spurde han meg: ”Hast du das Legimitasjon?” Eg lata som eg ikkje snakka tysk å såg spørjande på han. Eigentleg snakka eg flytande tysk og viste han spurde meg om eg hadde legitimasjon. Han spurde meg igjen, men denne gongen var han hissig: ”Hast du das legitimasjon?!!” Eg var livredd. Kva valg hadde eg? Innrømme at eg var jøde å dø, eller si eg ikkje hadde identifikasjon å bli skytt, eg spurde butikkeigaren om kva tyskaren sa, sånn at eg ikkje blei røpt. Butikkeigaren svara, eg sa på norsk at han sko følgja meg heim så eg kunne henta papira. Han forstod tydelegvis norsk og fylgde etter. Eg lurte på om kva eg hadde rota meg oppi når eg kom utanfor butikken, der stod det nemleg to vakter i full tysk uniform med maskinpistolar. No var det utelokka å slå til tyskaren med dei trillrunde brillene for så å springa. Eg prøvde å tenke ut ein ny plan mens eg gjekk bort frå hytta på fjelle.

 

Eg la meg ned på golvet å grein. Det må ha gått fleire timar. Det følte  iallfall sånn. Den massive svak grønne ståldøra opna seg. Mannen med brillene kom inn. Han sa på tysk at eg skulle gå og trakk fram pistolen. Eg gjorde som han sa, han fikk meg til å gå inn på et avhøyringsrom. Margrete og sonen min sat der. Det såg ut som dei hadde det bra, eg sprang bort til Margrete og gav ho ein klem, eg spurde om dei hadde det bra. Ho sa dei var OK.

 

Det heile var grusamt, mannen med brillene spurde meg om eg var jøde og om kvifor eg ikkje hadde identifikasjon. Eg laug og sa var kristen og at huset mitt brann ned saman med identifikasjons papirene mine. Han spurde om kvar eg budde før, og kvar eg budde nå. Eg sa eg budde i Oslo og at eg berre reiste gjennom denne litle byen. Han trudde meg ikkje og sa noko eg ikkje fekk med meg til vaktene, vaktene tok oss med ut døra og ned gangen. Vi gikk ut en kraftig ståldør i enden av gangen. Vi kom ut av bunkersen og ble skyvd ned på bakken. Vaktene sikta maskinpistolane mot oss, vi var stive av frykt. Så redd trur eg aldri eg har vore før. Men så sa den eine vakten sa ”Warten!” Det kom ein svart Mercedes rullande bort. Han stoppa ved inngangen til bunkersen, ein tyskar gjekk ut or bilen og inn i bunkersen. Vaktene gav akt og såg på mannen. I panikk sprang eg, Margrete og sonen vår mot ein tett skog som låg om lag 50 meter ifrå oss. Då vaktene snudde seg igjen såg dei oss og begynte å skyta, Margrete og sonen min blei begge truffne, eg viste at om eg stoppa kom dei berre til og skyte meg og. Så eg sprang, uansett kor pysete det er så sprang eg. Eg såg ikkje bak meg eingong. Eg kom meg et stykke inn i skogen før eg møtte på ein mann som hogga ved. Når han såg at eg hadde blitt skoten i skulda slapp han øksa og hjal meg bort til huset sitt der han fiksa såret mitt. Etter eg hadde fortalt kva som hende til han ringde han ein mann som ville ha meg med i ein motstandsbevegelse. Eg blei med og saman med britane jaga me tyskarane ut or landet. Etter krigen gav eg Margrete, sonen min og Knut ein verdfull gravferd og minnestund                                                   

 

Magnus Habbestad

 

Vet den er dårleg, noen som vil tippe karakter? det er tentamen i 10.ende klasse :no:

 

Har nettilgang ja. Som jeg sa tidligere går jeg sist.

 

Hade på badet :tease:

Endret av MagE
Lenke til kommentar
Share the pain

Share the pain

Skrevet
Skrevet
Ok, nå skal jeg endelig spise frokost. Lillebroren min har med seg en skrikerunge, og sammen dasker de på leketrommesettet til lillebroren min, jeg får VONDT I HODET! Argh. Skal se om jeg har noe sovemedisin jeg kan gi til dem i påskudd av at det er godteri.

5292641[/snapback]

Prøv deg frem med litt valium. Om det ikke virker, kan du finne litt VX.

Lenke til kommentar
Gjest
Dette emnet er stengt for flere svar.
Gå til emneliste

  • Hvem er aktive   0 medlemmer

    • Ingen innloggede medlemmer aktive
×
×
  • Opprett ny...