Hvordan er det å leve med OCD?

[Sikkertopptatt]

Hei!
Jeg er frilansjournalist, og jobber med en sak om OCD. Jeg ønsker intervjuer med noen som har dette som kan fortelle en annen historie enn den typiske Sheldon Cooper-komiske germafobien. Jeg vil ta utgangspunkt i OCD som en underrepresentert og ofte misforstått lidelse, men da trenger jeg deres hjelp!
 

Kom gjerne med innspill her i tråden, og send meg gjerne en PM, så får du e-postadressen min, dersom du ønsker å bidra med din historie.

 

På forhånd takk!

 

 

[anonym.d]

Jeg har OCD med renhet. Jeg MÅ alltid ha det rent, ellers klikker det for meg sånn helt. 

[Kakofoni]

Du kan høre med OCD-teamet i nærheten. De oppfordrer ofte pasienter til slikt, selv om det kommer an på den enkelte avdeling selvsagt. De vil sikkert pushe litt solskinnshistorier, dog.

[The Avatar]

OCD er vell ein slik lidelse som mange påstår at dei har utan å ha det. Og dei som faktisk har OCD ser ein lite til.

 

For personar som faktisk har OCD så er det ein nesten forkripplande lidelse som gjer at dei sjeldan kjem seg heimafrå. Dette fordi nesten alt av tid og energi går med på å må slå av og på lyset ørten gongar før dei forlater eit rom, må telle over alle flisene på badet, eller endå verre har tvangshandlingar som er skadelige i form av å vaske hendene til huda løsner eller pusse tennene til dei er øydelagde.

 

 

For oss som ikkje har OCD så er det kanskje så irriterande med eit maleri som ikkje heng heilt beint, at vi må bort å rette det opp. Men for ein som har OCD så vil nesten alt være feil, og ein får ikkje gjort noke anna før skeivheitene er retta opp. Slike tankar kan gjere sjølv enkle ting som å forflytte seg frå stova til toalettet før det er forseint til nesten ei umoglegheit.