Klarer ikkje å bli forelska..

[AnonymDiskusjon]

Heihei!

 

Eg er ikkje ute etter nokon konkrete løysningar, men trenger lufta tankaneminet. Kom gjerna med tilbakemeldingar.

 

Eg er ei jenta på snart 26år, eg har mangen gode venner, og detter lett inn i nye omkretsar, og har vokst opp i eit bra miljø, både når det gjelder familie, venner og skule. Vennene mine er vell ca 50% jenter og 50% guttar.

 

Saken er at eg har aldri klart å få sterke nok følelsar for ein person, og då tenker eg det motsatte kjønn, eg har aldri vert forelska. Ergo eg er snart 26år gammal og har aldri hatt kjærast. Og det er sjølvsagt kun min egen feil.

 

Det høyres kanskje rart ut, men eg har hatt guttar og menn etter meg så lenge eg kan hugsa, men eg har aldri sluppe dei til på den måten, eller hatt dei samme følelsane tilbake.

 

Eg har til og med opplevd fleire gangar at typane til mine nærmaste venniner har sagt at dei kunne ønska dei hadde møtt meg først (heldigvis er ikkje desse sammen med venninne mine lenger)

Men poenget då er, at er er ikkje singel fordi eg ikkje har sjangs på hannkjønnet.

 

Mangen av mine nermaste guttevenner har jo då havna i den såkalte “friendzonen”, me er rett å slett venner den dag idag, fordi det byrja med at dei var interresert i meg. (og alle kara der ute, det har ikkjer vert fordi eg heller ville hatt ein badass, for dei som framleis trur på den myten.)

 

Eg kan gjerna vera betatt av ein person heilt til den personen viser interesse tilbake, vips så forsvinner det hos meg.

Av og til prøver eg å overbevisa meg sjølv om at det framleis er noko der – men etter ei stund innser eg at eg ikkje kan tvinga meg sjølv til å få “den type” følelsar.

 

Det som har begynt å bli eit problem for meg er at eg no ser tilbake til alle dei kjekke guttane som eg aldri blei interresert i, og føler at eg tapte ein sjangse. For kvifor falt eg aldri for dei? Dei er jo egentlig perfekte.. At eg ikkje var moden nok då, men no er eg. Allikavell så er det jo forseint, så dei følelsane kan eg ikkje prøva ut, eg veit jo ikkje ein gong om dei følelsane hadde komt heller. (Dei har gjerna fått seg både kjærast og gjerna barn no).

 

Eg føler meg ensom og forvirra, eg skulle gjerna hatt ein person å dela kvardagen min med, eg har store ønsker om å starta ein familie og få ungar, men korleis kan eg få det til, når eg ikkje ein gang får til å opna meg nok for ein anna person?

 

Eg trur at eit problem hos meg er at eg ikkje har bra nok sjølvbilde, og viss eg ikkje trur eg er god nok sjølv, korleis kan eg då vera god nok for ein anna person? Samtidig som det er ein tanke, veit eg jo at eg ikkje har noko grunn til å tru det, for eg har høyrt heila livet mitt at eg er god nok.. Men så har eg vell egentleg aldri trudd på dei som har sagt det...?

 

Akkuratt no er eg i ein situasjon der det er 3 stk som viser interresse, og eg har så lyst å visa interesse tilbake. Men alle 3 er jo kjekke kara, eg føler ingenting ekstra ordinert for nokon av dei, så for å ikkje såra nokon, så blir vell alle 3 satt i friendzonen.

 

Så tenker eg - er det eg som ikkje vil gjera meg utilgjengeleg for den eine, eller for den neste som kanskje dukker opp? Eg veit ikkje.. Kanskje eg burde vurdert psykolog?

 

Vell, eg ville berre få ting litt ut, ikkje berre la tankane surra i hovudet mitt, så beklager om det er litt rotete skrevet.. Anonym poster: 6ea64b1c87a4e9e516cad660b451861b

[OsloJente23]

Heihei!

 

Eg er ikkje ute etter nokon konkrete løysningar, men trenger lufta tankaneminet. Kom gjerna med tilbakemeldingar.

 

Eg er ei jenta på snart 26år, eg har mangen gode venner, og detter lett inn i nye omkretsar, og har vokst opp i eit bra miljø, både når det gjelder familie, venner og skule. Vennene mine er vell ca 50% jenter og 50% guttar.

 

Saken er at eg har aldri klart å få sterke nok følelsar for ein person, og då tenker eg det motsatte kjønn, eg har aldri vert forelska. Ergo eg er snart 26år gammal og har aldri hatt kjærast. Og det er sjølvsagt kun min egen feil.

 

Det høyres kanskje rart ut, men eg har hatt guttar og menn etter meg så lenge eg kan hugsa, men eg har aldri sluppe dei til på den måten, eller hatt dei samme følelsane tilbake.

 

Eg har til og med opplevd fleire gangar at typane til mine nærmaste venniner har sagt at dei kunne ønska dei hadde møtt meg først (heldigvis er ikkje desse sammen med venninne mine lenger)

Men poenget då er, at er er ikkje singel fordi eg ikkje har sjangs på hannkjønnet.

 

Mangen av mine nermaste guttevenner har jo då havna i den såkalte “friendzonen”, me er rett å slett venner den dag idag, fordi det byrja med at dei var interresert i meg. (og alle kara der ute, det har ikkjer vert fordi eg heller ville hatt ein badass, for dei som framleis trur på den myten.)

 

Eg kan gjerna vera betatt av ein person heilt til den personen viser interesse tilbake, vips så forsvinner det hos meg.

Av og til prøver eg å overbevisa meg sjølv om at det framleis er noko der – men etter ei stund innser eg at eg ikkje kan tvinga meg sjølv til å få “den type” følelsar.

 

Det som har begynt å bli eit problem for meg er at eg no ser tilbake til alle dei kjekke guttane som eg aldri blei interresert i, og føler at eg tapte ein sjangse. For kvifor falt eg aldri for dei? Dei er jo egentlig perfekte.. At eg ikkje var moden nok då, men no er eg. Allikavell så er det jo forseint, så dei følelsane kan eg ikkje prøva ut, eg veit jo ikkje ein gong om dei følelsane hadde komt heller. (Dei har gjerna fått seg både kjærast og gjerna barn no).

 

Eg føler meg ensom og forvirra, eg skulle gjerna hatt ein person å dela kvardagen min med, eg har store ønsker om å starta ein familie og få ungar, men korleis kan eg få det til, når eg ikkje ein gang får til å opna meg nok for ein anna person?

 

Eg trur at eit problem hos meg er at eg ikkje har bra nok sjølvbilde, og viss eg ikkje trur eg er god nok sjølv, korleis kan eg då vera god nok for ein anna person? Samtidig som det er ein tanke, veit eg jo at eg ikkje har noko grunn til å tru det, for eg har høyrt heila livet mitt at eg er god nok.. Men så har eg vell egentleg aldri trudd på dei som har sagt det...?

 

Akkuratt no er eg i ein situasjon der det er 3 stk som viser interresse, og eg har så lyst å visa interesse tilbake. Men alle 3 er jo kjekke kara, eg føler ingenting ekstra ordinert for nokon av dei, så for å ikkje såra nokon, så blir vell alle 3 satt i friendzonen.

 

Så tenker eg - er det eg som ikkje vil gjera meg utilgjengeleg for den eine, eller for den neste som kanskje dukker opp? Eg veit ikkje.. Kanskje eg burde vurdert psykolog?

 

Vell, eg ville berre få ting litt ut, ikkje berre la tankane surra i hovudet mitt, så beklager om det er litt rotete skrevet.. Anonym poster: 6ea64b1c87a4e9e516cad660b451861b

Det virker iallefall som du har draget, og har muligheten til å få kjekke mannfolk, så det er jo tydeligvis ikke der problemet ligger! Jeg tror absolutt det har mye med selvbildet å gjøre. Kanskje du av en eller annen grunn føler at du ikke fortjener kjærligheten eller fortjener å være lykkelig? Kanskje du ikke har funnet helt ut av hvem du er, og kanskje dette er noe menn finner mystisk og spennende ved deg. Men for din egen del kan det kanskje være vanskelig å elske noen andre når du ikke helt vet hvilken del av deg selv du skal elske med? Litt rotete skrevet dette også ser jeg...

 

Du er ikke usikker på egen legning, og det er ikke der problemet kan ligge?

[Nittutt]

Du falt aldri for de for du gav dem aldri en sjanse. Det er godt mulig det er vanskelig for deg å få følelser grunnet noen traumer eller liknende når du var ung, men foruten den muligheten er det mest sannsynlig at følelsesspekteret ditt er svekket og det tar derfor lenger tid for deg å utvikle de følelsene andre får hyppig.

 

Jeg er selv som deg, men mitt spekter har blitt så svekket de siste 2 årene at det begynner å bli fullstendig borte. Du må ikke gjøre som meg. Jeg har ikke gitt noen en sjanse de siste 2 årene foruten å ha sex med dem så dumpe dem fullstendig siden jeg ikke så noe poeng med et videre forhold.

 

Gi dem en sjanse, la dem ta med deg på date. La dem vise hvem de egentlig er for deg, så kan det skje at du utvikler de følelsene du så stort savner

[Stokken]

Eg er ganske lik når det gjelder det å få følelsar for nokon, dei ligger ganske langt inne, men eg stresser heller ikkje med det. Eg likar meg godt å aleina, og veit at når tida er der, så blir eg klar. Kanskje litt barnsleg, men eg trur på sjebnen.

Ikkje tenk for mykje på det, ta kvar dag som den er, og prøv bli meir open om følelsane dine til andre, om han veit at du trenger meir tid enn mangen andre, er det jo godt mogleg at han er villig til å gi det den tida og.

 

-Jenta 24