Eneste kasus i Norge?

[GrevenLight]

Heisann

Læreren ba oss om å finne ut hva det eneste kasuset ,vi har her i Norge, er ...

Dette skjønnte jeg lite av ...

Noen som vet, og kanskje vil dele det med meg?

[oppvaskkost]

Noen som vet, og kanskje vil dele det med meg?

Læreren tenkte antakelig på kasuset akkusativ. Ordene «ham», «henne» og «dem» er f.eks. akkusativformene av «han», «hun» og «de».

 

For øvrig kan du opplyse læreren om at vi i Norge har et språk som heter samisk, og der er det kasus i bøtter og spann.

[Christiαno]

Jeg synes faktisk Wikipedia forklarer det ganske greit:

 

Fortsatt bøyes personlige pronomen i nominativ og akkusativ, selv om vi oftest kaller det «subjektsform» og «objektsform». Eksempelvis heter det Jeg spør deg og Du spør meg. Imidlertid er dette muligens også forsvinnende; det er uheldigvis ikke lenger en selvfølge å bruke «ham», «henne» og «dem» som akkusativform av «han», «hun» og «de».

 

Norsk har også genitiv med –s som ending, som i «hans» eller «landets». (Eieform kan også uttrykkes på norsk ved hjelp av preposisjonsuttrykk eller garpegenitiv.)

 

Enkelte dialekter praktiserer fortsatt bruk av dativ. Ellers finnes det mange gamle kasusuttrykk som har overlevd i frosset tilstand, som preposisjonsuttrykk med «til» (genitiv) eller «av» (dativ): Til sjøs, Gå mann av huse, Tatt av dage.

 

Ifølge språkeksperten Per Egil Hegge finnes det også en frossen vokativform (tiltaleform) i norsk, nemlig «folkens», f.eks. «hei, folkens», altså i henvendelser eller tiltale.

 

http://no.wikipedia.org/wiki/Kasus

Endret 22. september 2010 av Chris9

[9E2]

Kasusbøying vil seia at ein bøyer ord etter kva funksjon dei har. Til dømes «du tok oss». Då er «du» subjektsform og «oss» objektsform. Vi kunne skifta om på orda slik at det stod «oss tok du», utan at meininga hadde vorti annleis. I moderne norsk er det berre personlege pronomen som har eit slikt skilje. Alle andre ord har berre eitt kasus, nominativ.

 

I norrønt fanst fire kasus: nominativ, akkusativ, dativ og genitiv. Etter 1350 gjekk det ikkje so godt med kasussystemet. Det norrøne ordet for «hest» var «hestr», som hadde akkusativsforma «hest» og dativsforma «hesti». I mellomnorsk gjekk fleire I-ar over til E («hestinn» vart «hesten(n)» osb.) og dativsforma gjekk då frå «hesti» til «heste». Samstundes vart «hestr» til «hester», seinare «heste» og so «hest». Det kan vera at den siste overgangen tok med seg dativsforma, men dativs-E-en kan like greitt ha forsvunni tidlegare - eg veit ikkje. Då vart i alle fall skiljet mellom nominativ, akkusativ og dativ borte. Nokre dialektar har dativ som ein eigen kasus, men i skriftleg norsk har vi ikkje dette skiljet og soleis berre forma «hest».

 

Genitivsforma «hests» ser ut til å ha haldi seg, men genitivs-S-en er ikkje ei kasusending i moderne norsk (kjelde). I til dømes hokjønnsord var det ei heilt anna ending. Hokjønnsord hadde m.a. endinga -ar, som i «tidar» («tids»), men i moderne norsk har alle genitivsendingane falli saman til -s. Denne S-en kan setjast på fleire ord i staden for å bøya alle saman og er soleis eigentleg ikkje ei genitivsending. På norrønt heitte «Gunnlaug Ormstunges saga» «Gunnlaugs saga ormstungu». På moderne norsk er S-en sett på «Gunnlaug Ormstunge», men på norrønt er både «Gunnlaugr» og «Ormstunga» bøyde. Ekte genitiv fins att i sume faste uttrykk som «til fjells». I moderne norsk dreg vi dessutan til Sverige, ikkje til Sveriges, og vi leitar etter informasjon, ikkje informasjons.

 

 

For øvrig kan du opplyse læreren om at vi i Norge har et språk som heter samisk, og der er det kasus i bøtter og spann.

Heilt rett at samiske språk har mange kasus, men samisk er ikkje eitt språk - det er fleire.

Endret 22. september 2010 av 9E2