Besto eller bestod?

[Beatnik]

Men det jeg vil fram til, er at det å ditche -d på slutten er en ganske vanlig feil blant mange norske ord.

Og unødvendig bruk av engelske ord midt i ellers helt norske setninger er en annen ganske vanlig feil.

[9E2]

Vi kann sjå på upphavet til ordet. Bestå og stå vert bøygt likt. Bestå er ikkje eit upphavleg norskt ord, so vi ser på stå/standa. Ordet stod kjem frå norrønt stóð. Ó-en er berre lang o, men so hev vi altso denne ð-en. Han er burte i mange målføre, men enno finst att i nokre. I nynorsk mål hev han vorti burte i sum av ordi, som lei (leið) og sto (stóð). Det vert det same med ga (finst ikkje i nynorsk) og gav. Stod og gav tarvst mest i "ekte nynorsk," der hev vi standa - stod og gjeva - gav. I bokmål og måløydarane sitt nynorskmål nyttar ein stå og gi. D-en og v-en finst då ikkje i nemneformi og dei tarvst då ikkje i fortid slik eg ser det.

[marcusss]

Bokmålet er veldig sløvt når det gjeld samanhengen millom ord. Det burde vel eigentleg hev heitt "blodgier", "bliende" og "kinogåer", sidan formene "give", "blive" og "gange" ikkje lenger er brukt.

I øyro mine vert "besto" riktig på bokmål, sidan det ikkje lenger heiter "å stande".

[€uropa]

Men fra plommer til alvor. Hvis du f.eks skal skrive dette på en norsk tentamen, så er det riktig å bruke bestod med -d.

 

Jeg har alltid skrevet sto, ga og dro, istedetfor stod, gav eller drog. Jeg har aldri fått feil på det.

[frevild]

Vi kann sjå på upphavet til ordet. Bestå og stå vert bøygt likt. Bestå er ikkje eit upphavleg norskt ord, so vi ser på stå/standa. Ordet stod kjem frå norrønt stóð. Ó-en er berre lang o, men so hev vi altso denne ð-en. Han er burte i mange målføre, men enno finst att i nokre. I nynorsk mål hev han vorti burte i sum av ordi, som lei (leið) og sto (stóð). Det vert det same med ga (finst ikkje i nynorsk) og gav. Stod og gav tarvst mest i "ekte nynorsk," der hev vi standa - stod og gjeva - gav. I bokmål og måløydarane sitt nynorskmål nyttar ein stå og gi. D-en og v-en finst då ikkje i nemneformi og dei tarvst då ikkje i fortid slik eg ser det.

 

Mange av de konservative bokmålsformene (og de alm. riksmålsformene) er nettopp det: Konservative. Dvs. de går riktig langt tilbake. Den stumme d-en i "stod" er som du sier en levning fra norrønt. Tilsvarende er det med den stumme v-en i "gav" og g-en i "drog." Tildels er det dermed slik at riksmålet er mer i samsvar med det gamle vikingspråket enn bokmålet. Man får en del aha-opplevelser når man leser

 

En pussighet er forresten at v-en i "gav" fortsatt er i behold i uttrykket "giv akt!"

[Ljóseind]

Vi kann sjå på upphavet til ordet. Bestå og stå vert bøygt likt. Bestå er ikkje eit upphavleg norskt ord, so vi ser på stå/standa. Ordet stod kjem frå norrønt stóð. Ó-en er berre lang o, men so hev vi altso denne ð-en. Han er burte i mange målføre, men enno finst att i nokre. I nynorsk mål hev han vorti burte i sum av ordi, som lei (leið) og sto (stóð). Det vert det same med ga (finst ikkje i nynorsk) og gav. Stod og gav tarvst mest i "ekte nynorsk," der hev vi standa - stod og gjeva - gav. I bokmål og måløydarane sitt nynorskmål nyttar ein stå og gi. D-en og v-en finst då ikkje i nemneformi og dei tarvst då ikkje i fortid slik eg ser det.

 

Mange av de konservative bokmålsformene (og de alm. riksmålsformene) er nettopp det: Konservative. Dvs. de går riktig langt tilbake. Den stumme d-en i "stod" er som du sier en levning fra norrønt. Tilsvarende er det med den stumme v-en i "gav" og g-en i "drog." Tildels er det dermed slik at riksmålet er mer i samsvar med det gamle vikingspråket enn bokmålet. Man får en del aha-opplevelser når man leser

 

En pussighet er forresten at v-en i "gav" fortsatt er i behold i uttrykket "giv akt!"

 

Meeeeen, diverre, viss ein les litt Dansk, så skjønnar ein med ein gong at v-en og g-en og og d-en i stod, drog og gav, kjem rett frå Dansk, og det er nok derifrå at det stammar. Ikkje direkte frå nordisk, men gjennom dansk. SJØLV om d-en, g-en og v-en kjem frå norrønt språk. Og no har me fjerna desse bokstavane, og me nyttar dem ikkje særs ofte. Det er til å le av! I eit forsøk på å fjerna det danske i desse tri orda, har me berre reve oss lengre FRÅ det upphavlege nordiske!

Endret 23. mai 2009 av Norvegisk

[€uropa]

Mange av de konservative bokmålsformene (og de alm. riksmålsformene) er nettopp det: Konservative. Dvs. de går riktig langt tilbake. Den stumme d-en i "stod" er som du sier en levning fra norrønt. Tilsvarende er det med den stumme v-en i "gav" og g-en i "drog." Tildels er det dermed slik at riksmålet er mer i samsvar med det gamle vikingspråket enn bokmålet. Man får en del aha-opplevelser når man leser

 

En pussighet er forresten at v-en i "gav" fortsatt er i behold i uttrykket "giv akt!"

 

Det er sånn at gamle former henger igjen i uttrykk og sammensatte ord. Vi sier, for eksempel, ikke "leppestift", men "lebestift", osv.

[9E2]

I eit forsøk på å fjerna det danske i desse tri orda, har me berre reve oss lengre FRÅ det upphavlege nordiske!

Det same gjeld t.d. bokmålsordi å ha (norr at hafa) og å gi (at gefa). I dansk skal det vera å have og å give, i eldre svensk å hava og å giva og i høgnorsk/nynorsk å hava og å gjeva. Bokmål er det einaste nordiske målet der berre kortformene er tillatne. Det er låtteleg, men sant (og nok ein grunn til å skriva høgnorsk)...

[Ljóseind]

Ja, nok ein grunn til å skriva høgNorsk

 

Berre synd at eg ikkje kan skriva høgnorsk... og verre at eg ikkje kan tala det.