Selvmord/død - Litt tanker og slikt rundt temaet

[WarpX]

Selvmord kan se ut som en utvei for mange, men det er samtidig noe av det mest egoistiske man kan gjøre mot sine nærmeste. De sitter igjen med et tap av et liv de er veldig glad i.

Åh herregud. Ikke nå igjen.

Hint: bla deg bakover i tråden...

[4588pkdkrikue5c]

Eg forstår deg trådstarter. Livet er meiningslaust. Intet annet. Eg trur heller ikkje eg kjem til å bli lykkeleg. Men faen heller.

Ein dag får du fred. Ein dag. Når det passer. Når tiden er inne.

 

I mellomtiden - lev. Snakk med ein psykolog, ingen dum ide. Kjem ikkje til å gjere det sjølve men. Det er nå ein god ide.

 

Ting kan jo skje. Sjøl i helvete

[Gjest Trist]

Skjønar trådstartar. Sliter sjølv. Mykje av det same. Prøvde å gjere det slutt ikkje så lenge etter at denne tråden blei starta. Tok kontakt heime, hjelpte å prate litt. Fekk etterkvart kontakt med eit kriseteam av psykologar. Eg sa at ting gjekk betre og at eg ikkje trengte å snakke med dei meir. Det gjorde det òg forsåvidt. Men eg føler eg er på veg ned igjen no.

 

Det hjelper ikkje å fortelle folk kor bagatellmessige problema deira er. Personleg trur eg aldri nokon vil kunne forstå meg fullt ut. Kun eg sjølv veit kva eg har opplevd og vore gjennom. Likevel er det mykje ein fortrengjer og gøymer vekk. Når ein då skal prøve å forklare problema sine for andre, får ein berre ut små bitar. Bagatellar. Men alt som har bygd seg opp, og blitt stengt inne, er der likevel. Ein sit igjen med ei kjensle av meiningsløyse og avmot, utan å ha oversikt nok til å kunne forklare kva det skuldast. Det er fælt.

 

Eg føler at eg misser litt av kontrollen over meg sjølv når eg er nede. Det er som om ein del av meg vil meg sjølv vondt.

 

Dette skriv eg som ein slags sjølvterapi fordi eg ikkje får sove. Det gir kanskje ikkje meining. Men kanskje nokon kjenner seg igjen.

 

For meg hjelper det litt å vite at eg ikkje er aleine.