The Avatar

Det er fleire grunnar til at det er slik, men det er ikkje ein særregel. Utgangspunktet er at alle gjenstandar har ein eigar, og at overføring av eigarskap krev ein form for avtale. Det er altså USA som har ein særregel om at eigedomsretten ikkje gjeld for avfall. Så er det slik at det butikken kastar også er ein råvare for renovasjonsselskapet som brukar matavfallet til komponstering eller produksjon av biogass. Så sjølv om butikken ikkje lenger ser verdien i avfallet så stjeler ein av ein ressurs som tilhøyrer renovasjonsselskapet. Så kan ein sjølvsagt diskutere denne ordninga på bakgrunn av både moral og miljøomsyn, men det vil kreve ei lovendring eller særlovgiving. Når det gjeld spørsmålet om å kaste mat eller gi vekk mat så kokar det fort ned til økonomiske spørsmål. Det er tryggare for kjedene å ha ein policy på å kaste mat som kanskje kan være dårleg ettersom verdien på maten er langt mindre enn potensielle kostnadar om ein må stå til ansvar dersom nokon blir sjuke av maten. I tillegg tenker ein på merkevarebygging der produsentane ikkje vil ha varerer som smaker 100% slik dei skal være tilgjengeleg sidan det skader omdømmet om folk får feil inntrykk av produktets smak og kvalitet.

Samtidig så har også forventa levealder auka med over 10 år sidan 50-tallet, så der ein på 50-tallet forhåpentlegvis rakk akkurat å bli pensjonist før ein dødde av alderdom så har forventningane i dag snudd seg til at ein skal rekke å bli sprek pensjonist som skal leve livets glade dagar i minst 10 gode år før ein havnar på sjukeheim og til slutt døyr. Det kokar då ned til eit spørsmål om kva det skal bety å være pensjonist, og ikkje minst kor god pensjon ein skal få når ein gir seg på grunn av alderen og ikkje på grunn av helsa. Manuelt arbeid slit på kroppen, men samtidig gir det også helsebringande mosjon. Stillesittande arbeid er komfortabelt men det kjem med heilt andre helseplager og dødsrisikoar som stress og fedme. Sjølv om andelen uføre over 67 auker ved auka pensjonsalder så betyr det lite i den store samanhengen, for det vil i alle fall være nokon 68 åringar som er i stand til å jobbe nokre år til utan å bli uføre. Og for AS Norge går det for det same kvifor folk ikkje jobbar, det er uansett tapt verdiskapning. Forskjellen ligg berre i at dersom det er motivasjonen som manglar og ikkje helsa så er det mogleg å gjere tiltak for å gjere arbeid meir attraktiv, og det er uavhengig av om du er 70 år og lurer på om du klarer å jobbe eit år til eller om du er 22 år og synes det er mest komfortabelt å være ung ufør.

Det handlar også mykje om at verdiskapninga blir høgst dersom erfarne arbeidstakarar får stå lengst mogleg i jobb. Unge arbeidstakarar som må ha opplæring er langt mindre produktive. Det er sjølvsagt viktig å få unge inn i arbeidslivet, men økonomien er betre i å få eldre til å jobbe nokre år til når dei alt har fått alt dei treng av opplæring og erfaring.

Det et eg einig i, sjølv om eg vil tørre å gå litt ned og seie at øl med alkoholprosent mellom 4 og 7 prosent ofte er best. Øl som et sterkare må ha ganske kraftig smak for at alkoholsmaken ikkje skal bli for dominerande, oftast er det mørke øl som kan være litt sterkare, men det er ikkje mange øl over 10 prosent som er kjempegode.

Støttekontakter er dårlig betalt fordi dette er ufaglært arbeid som kven som helst kan utføre, så då ender ein stort sett opp med å få kommunens lågaste tarifflønn. Det er også nokre kommuner som betalar mindre enn dette fordi dei reknar støttekontakter som frivillige som som ikkje er verken tilsett i kommunen eller har rett på lønn, i staden betalar dei eit symbolsk honorar. Utgiftene ein har som støttekontakt skal ein i utgangspunktet få dekt, men også her er det nok store forskjellar både på kva ein får dekt og kor byråkratisk det er å få godkjent kostnadane. Den overordna utfordringa med støttekontakter er at det ikkje er ei lovpålagt oppgåve, og at kommunane står veldig fritt til å sjølv vurdere både behovet og korleis ein slik teneste skal organiserast. Dette gjer at det er stor forskjell frå kommune til kommune då det ikkje finnes ein definisjon på kven som kvalifiserer til å få støttekontakt, og i kva omfang. Litt off-topic, men eg trur det er nettopp slike jobbar som kjem til å styrke seg når KI og automatisering tek vekk behovet for arbeidstakarar innafor både industri og byråkrati. Teknologien vil gi oss moglegheit til å frigjere fleire personar til å jobbe innafor underholdning og sosiale yrker.

Trur det er litt begge deler då folk har litt ulike preferanser. Enkelte skal helst ha utenlandsk pils som nesten ikkje smaker øl og synes det er den beste pilsa, medan andre er meir øl-nerder som synes alt norsk mikrobrygg er dårleg fordi det ikkje er brygga av franske monkar i 2000 år gamle klosterkjellarar.

Ja. Det er enormt ressurskrevjande å skulle tilrettelegge for dei som er nesten uføre og som berre kan gjere delar av arbeidsoppgåvene eller berre kan jobbe deltid. Det er svært få stillingar der ein kan jobbe på ein slik måte utan at produksjonen lir av det enten direkte eller indirekte ved at kollegaer må stoppe sin arbeidsflyt for å dekke arbeidsoppgåvene som den andre ikkje får gjort. Så kan ein sjølvsagt sette nesten uføre til å utføre uviktige arbeidsoppgåver som det ikkje er så farlig med om det ikkje blir utført. Men då er heller ikkje arbeidet særleg motiverande ettersom det i praksis er ingen forskjell på om ein har møtte opp for å jobbe eller ikkje.

Sjølv om det berre blir prat og ei fordømming utan reell påvirkning, så er det betre enn alternativet som et at verdenssamfunnet ikkje gir tilbakemelding på kva som er god og dårleg oppførsel. Det at FN gir kritikk kan ha ein indirekte effekt i form av at det er vanskelegare å finne allierte og handelspartnere når FN har gjort det offentleg kjent at ein bestemt stat ikkje er til å stole på.

Om dette er ulovleg/straffbart kjem heilt ann på kva som eksakt blir sagt og til kva formål. Det må gjerast ei konkret vurdering for å vurdere om dette er straffbart. Æreskrenkingar er ikkje lenger straffbart, men det kan danne grunnlag for erstatningskrav. Eit erstatningskrav vil stort sett dreie seg om å erstatte dokumentere økonomiske tap, som til dømes tap av ei konkret sponsoravtale, men ein kan også få erstatning for det som blir anslått til å være framtidig inntektstap på grunn av påstandane. I tillegg er det mogelg å få erstatning for ikkje-økonomisk ting som ei oppreising, men det skal litt til. Kontrollspørsmål som du kan stille deg: Er den uriktige informasjonen ubestrideleg usann? Så fort det er heilt eller delvis ei meining så blir det stor takhøgde etter ytringsfriheita. Kan du i tillegg bevise at personen viste at informasjonen var uriktig? Blir påstandane framlagt med formål om å urettmessig påføre deg og din radiokanal eit økonomisk tap? Er påstandande rasistisk eller politisk motivert? Du vil heilt sikkert ikkje kome nokon veg med ei generell anmelding om æreskrenking. For å kunne ha ei nokonlunde fornuftig sak så må du klare å definere ein bestemt konsekvens for ein bestemt person eller firma.

Det kan være mange ting som ligger bak ei slik tilbakemelding, alt frå at det er ei blank løgn og rein høfflegheitsfrase i det du blir eskortert ut av bygget, til at det er oppriktig meint og du endte opp med stang ut. Eg trur nok at dei fleste som gir slike positive tilbakemeldingar faktisk meiner det, men det kan nok ofte bety at du gjorde eit godt intervju samanlikna med dine føresetnadar. For å få jobben skal ein gjerne både ha gjort eit godt intervju, ha dei rette papira, og få gode tilbakemeldingar på referansesjekken. Eit godt intervju åleine er ikkje nok. Det er vanskeleg å gi generelle råd ettersom det kan være ein del variasjonar frå bransje til bransje, men eg har to heilt generelle råd til deg. Det fyrste rådet er å fortsette å søke og fortsette å gå på intervju, med mange nok søknadar så vil oddsen på eit eller anna tidspunkt tippe i din favør der du er den best kvalifiserte kandidaten som står igjen. For i tillegg til dine eigne prestasjonar så kjem også mykje ann på kva dei andre kandidatane har gjort. Kanskje er det få andre kvalifiserte søkarar, kanskje takkar dei beste kandidatane nei slik at tilbodet går vidare til deg, osv. Det andre rådet er å vurdere kritisk kva stillingar du søker på. Er du nyutdanna i ditt fagfelt og du stadig blir utkonkurrert av erfarne fagfolk så bør du vurdere å søke på litt lavare stillingar som du er "overkvalifisert" til for å kunne få litt delvis relevant erfaring på CVen. Er du til dømes nyutdanna dataingeniør og ikkje får dei ingeniørstillingane du søker på, så kan det være fornuftig å vurdere om du skal gå vegen om ei stilling som IT-konsulent, for deretter å søke på ingeniørjobbane med 1 års praktisk arbeidserfaring frå ei delvis relevant stilling. Det er veldig enkelt å overvurdere seg sjølv, og er realitetane at du ikkje får dei jobbane du har utdanna deg til med utdanninga åleine, så må du vurdere å skaffe deg anna arbeidserfaring eller kanskje til og med å ta meir utdanning for å kunne tilby den kompetansen som arbeidsmarkedet leiter etter.

Tviler på at folk kjøper Y utelukkande for å få mest mogleg funksjonar på touch skjerm. Det er sjølvsagt ein totalvurdering derbein aksepterer det ein ikkje liker fordi det finnes andre fordelar som ikkje andre bilar har. At ein bilmodell er mykje kjøpt betyr ikkje at det er den perfekte bilen, det betyr berre at summen av fordelar og ulemper går i positiv retning.

Dette handlar meir om korleis knappane er merka og kor dei er plassert enn om dei er i fysisk format eller på skjerm. Du har heilt rett i at touch-knappar på skjermen i midtkonsollen er lett å sjå, men det er også dei fysiske knappane på mange biler. Det som er problematisk for trafikksikkerheita er når knappane er vanskelege å finne og identifisere, enten fordi dei ligg gjemt bak undermenyar på ein touch-skjerm eller er ein fysisk knapp under rattet som du ikkje klarer å sjå under vanleg køyring. Når det gjeld trådens tema så tenker eg at det er fornuftig at skulebilar har mest mogleg standard utforming. Dei fleste som tek lappen skal ikkje kjøpe Tesla som sin fyrste bil, så det å ha lært å bruke ein vanleg blinklysspake som du finn på dei aller aller fleste bilane er veldig greitt å ha lært. På tilsvarande måte så bør ein openbart lære seg å halde stabil fart ved å justere lett på gasspedalen, det er lite vits i å berre lærekøyre med adaptiv cruisekontroll, for å holde stabil fart er direkte overførtbart om ein seinare skulle køyre ein bil som ikkje har cuisekontroll eller i ein bil der ein ikkje har aktivert cruisekontroll.

Alltid varmt. Einaste gongane du vasker med kaldt vatn er når du ynskjer at reaksjonen skal gå saktare over lengre tid. Med varmt vatn vil den kjemiske reaksjonen gå fortare, med kaldt vatn må du vente mykje lengre for at skiten skal løyse seg opp.

Du kan godt ta notatar, det symboliserer også at du er interessert i det som blir sagt. Pass likevel på at du ikkje blir sittande å kike ned i bordplata mesteparten av intervjuet fordi du noterer (eller lester notater), det å ha augekontakt og generelt godt kroppsspråk kan være vel så viktig. Normalt sett så vil du uansett ikkje ha behov for å notere så veldig mykje anna enn eit og anna stikkord, vanlegvis vil det være du som prater mesteparten av tida. Det som eg tenker eg ville notert meg i eit intervju er: navn på dei som er tilstades, nøkkelopplysningar når intervjuer presenterer arbeidsplassen, og eventuelle ting du vil stille oppfølgingsspørsmål om seinare i intervjuet. Når det gjeld kleskode så er det ikkje eit fasitsvar på dette. I Norge er vi ganske så uformelle, så du blir ikkje avvist om du kjem i slitte treningsklær, men som @ps5 skriv så bør du kle deg litt finare enn det som er normalt på arbeidsplassen. Er det ein arbeidsplass der alle går i fjellklær så blir det kanskje litt vel stivt om du møter opp med slips. Om alle går i dressbukse og kvitskjorte så bør du ha på deg det same, og gjerne legge til eit slips eller ein blazer. For sjølv om dei fleste arbeidsgjevarar ikkje er så opptatt av kleskoder, så vil det at du har pynta deg eit gi eit kraftig signal om at er villig til å gjere ein innsats for å få jobben. Kjem du kledd som ein uteliggar og i tilegg ikkje ein gong har sjekka kva bedrifta produserer så vil du nok ikkje få jobben sjølv om du ellers gjer eit godt intervju. Enkelte meiner også at du aldri kan være overpynta, og at full dress med slips aldri blir feil. Det meiner eg sjølv blir litt voldsomt om du søker jobb som rørleggar eller butikkmedarbeider, men det er nok rett at du ikkje vil bli negativt vurdert sjølv om du har pynta deg litt vel mykje. Eg vil også legge til at det i enkelte tilfeller kan være eit poeng å kle deg normalt for å gi arbeidsgiver eit bestemt inntrykk. Søker du jobb i sportsbutikk eller eit fysisk krevande yrke som murar så kan det absolutt ha noko for seg å ha på seg treningstøy for å vise at du er ein sporty type og at fysisk aktivitet er ein del av din livsstil. Men også om du vil sende eit slikt signal så kan du godt ta på deg ditt finaste treningstøy og ikkje møte i eit utvaska joggebukse og ei gamal t-skjorte slik at du ser meir ut som ein sofa-sliter enn ein person som er treningsglad. Husk også at eit anna poeng med å pynte seg før eit jobbintervju er at du vil vise deg frå din mest flatterande side. Det treng ikkje å bety at du skal stille i svart dress som om du er på veg i ei gravferd, det kan også være å kle deg fint innafor din stil enten du er sporty, business casual, goth, eller kva du nok helst likar å gå i. Tenk på jobbintervjuet som ein date, du vil gjerne vise at du er pen i tøyet men samtidig så vil du ikkje være så stivpynta at du ikkje får til å vise personlegheita di. Det handlar om å på den eine sida gi eit godt fyrsteinntrykk når du møter den som potensielt blir din nye sjef, samtidig så skal ikkje denne nye sjefen kjenne seg lurt når du fyrste arbeidsdag møter opp i dine vanlege klede.

Om du er usikker så er det uansett tryggast å ta utvasken som normalt. Sjølv om utleiger har planar om å renovere og selge huset så er det ikkje sikkert han/ho ender opp med å faktisk gjere det. Normal reingjering vil uansett være forventa om det ikkje er utrykkeleg avtalt noko anna. Du treng nok ikkje å stå på kne med skurebørste for å reingjere golvet, men du bør definitivt støvsuge og fjerne laus lort og skit som er på golvet. Sjølv om huseigar skal gjere noko med golva, enten det er å pusse ned, bytte ut, eller liknande så er det enklare å gjere den jobben om golvet ikkje er fullt av klissete matflekkar og grus.

Det einaste scenarioet eg kan sjå for meg at du kan tipse anonymt om drapstruslar og få politiet til å ta tak i saka er dersom du tipsar om saka saman med god dokumentasjon/bevis, og trusselen er retta mot ein tredjeperson som kan identifiserast som offer i saka. Så om et på eit forum kjem drapstrusslar mot profilerte personar som politikarar, så kan du tipse anonymt og kanskje få politiet til å starte etterforskning av truslar mot ein namngitt person.

Om det ikkje er gjort anna avtale så står det i husleigelova at husrommet skal være ryddea, reingjort og i same stand som ved overtakinga. Det er vanlegvis det med at husrommet skal være i same stand som i praksis sett kravet om utvask sidan husrommet ofte var godt utvaska då du flytta inn. I dette tilfellet er det nok best å avtale med utleigar kva som er forventa.

Ja, dette er ulempen med eit meir sentralisert og "robust" politi. Ein får sterke fagmiljø og ein kan utnytte ressursane betre ved å legge ned lokalkontor og ha berre nokre få sentrale basar. Ulempen er at denne profesjonaliseringa og effektiviseringa går utover dei mindre prioriterte oppgåvene. Det var sikkert mykje ineffektivitet og lavt erfaringsnivå ute på dei lokale lensmannskontora før også, men fordelen var at det var ein person med politimyndigheit i neste kvar einaste bygd som hadde tid til å etterforske slike tjuveri. Kanskje det til og med hadde topp prioritet sidan det var så lite anna kriminalitet å henge fingrane i. Så er sjølvsagt ulempen at denne eine lensmannen som var heilt åleine ute på bygda og som hadde politibilen ståande i eigen oppkjørsel utanom kontortida hadde nok lite slagkraft om det oppstod alvorlege ting som vold og truslar, men det blir meir ein debatt om kva politiet skal prioritere. Enten må ein være lokalt tilstedeværande som kan passe på at ingen køyrer for fort i byggefeltet og som kan gi kjeft og irrettesetting til dei lokale småpøblane, men som ikkje har verken utstyr eller trening til å være lokal SWAT gruppe som konfronterer hardbarka kriminielle. Eller så må det være omvendt, at vi har eit politi som er i stand til å utøve maktmonopolet og redde personar som blir utsatt for eller står i fare for å bli utsatt for vald, men som ikkje er i stand til prioritere dei små tinga. Det er vanskeleg å ha eit politi som skal klare å drive med absolutt alt på alle nivå.

Dette er symptomet på at det er forlite politiressursar i forhold til sakene som blir anmeldt. I tillegg er det nok ein viss grad av at politiet har eit behov for å holde igjen tilgjengelege politiressursar i tilfelle det oppstår andre akutte ting. Skulle det oppstå bankran i bysentrum så er det nok mange politidistrikt som er ille ute om dei har sendt dei få patruljebilane som dei har til rådigheit utpå bygda for å følge opp små lovbrot. For politileiarane så er det nok også eit argument at det kostar meir enn det smaker. Skal ein bruke ein politijurist til saksbehandle anmeldinga, deretter binde opp to politikonstablar og ein bil i eit par timar for å køyre fram og tilbake, og deretter skal ein ta ut tiltale så kostar det nok staten betydeleg meir enn dei 6000 kr som er verdien på lovbrotet. Etter min meining så er den einaste fornuftige løysinga (utanom å styrke politiet med meir ressursar) at strafferamma for slike lovbrot blir vesentleg auka. Det er vel litt av tanken bak trafikkbøtene, der blir det gitt høge bøter men litt av baktanken er at fordi det er relativt liten sannsynlegheit for å bli tatt på fersken så får ein høg nok bot til at det svir likevel. Tilsvarande burde det også være for slike mindre tjuveri, sidan politiet ikkje kan etterforske alle så burde det virkelig svi for dei som likevel blir tatt for tjuveriet. Når ein ved slike tjuveri ikkje risikerer meir enn at tjuvgodset blir beslaglagt pluss nokre tusenlappar i bot så vil det forsatt være økonomisk lønnsomt å drive med tjuveri om du slepp unna utan straff eller påtale i 99 av 100 tilfeller. Som nemnt så bør du klage på avgjersla, som som Herr Brun skriv så er det også eit alternativ å gå til sivil sak om politiet ikkje vil opprette straffesak. Og før du mister all tiltru til systemet så reknar eg med at anmeldinga og bevis blir arkivert slik at det ved framtidige lovbrot kan byggast ei større sak mot vedkommande.

Med atterhald om at det ikkje er gjort avtale om noko anna så følgjer vedlikehaldsansvaret av husleigelova: Golv, veggar og tak er ikkje inventar og utstyr (og heller ikkje dørlås, kran eller elektriske brytere) så det fell på huseigar å vedlikehald. Slik som du legg fram saka så virker det å være ganske klart at dette er slitasje og elde, dette må huseigar dekke. Det kan likevel hende at du blir forsøkt haldt ansvarleg. Hakk og riper vil ikkje nødvendigvis være normal slitasje, og dersom det ikkje finnes dokumentasjon på tilstanden ved innflytting så kan det fort bli ein diskusjon rundt dette. Så sjølv om du strengt tatt ikkje er ansvarleg sidan skadene var der ved innflytting, så kan du risikere å bli sittande igjen med krav om utbetring om du ikkje kan bevise at det var slik ved innflytting. Det er av denne grunn at det er fornuftig å ta mange gode bilder både før innflytting og etter utvask slik at du har dokumentasjon. Det sagt så er det utleigar som må gå til sak og føre bevis for at du eventuelt er erstatningsansvarleg. Ting du har øydelagt og skada i husrommet er det du som skal dekke. Ting som har blitt øydelagt og skada gjennom heilt normal bruk er det huseigar som skal dekke. Ting som ligg i grenseland må ein berre prøve å bli einige om, om nødvendig via rettssystemet. Om golvet uansett må skiftast ut så vil det sjølvsagt berre være tull at du skal bekoste sliping av eit golv som uansett må fjernast.

Det som gjer dette vanskeleg, og regelverket komplisert er at ordninga er svært lett å misbruke så da lager ein reglar som hindrer misbruk, med det resultat at ein også avskjærer dei som av helsemessige årsaker har behov for ordninga. Folketrygdelova er i utganspunktet meint å gjelde berre dei som bur i Norge, og med eit relativt romsleg unntak for kortvarige opphald i utlandet, med ei maksgrense på at ein ikkje kan være i utlandet i meir enn 1 år, eller meir enn eit halvt år to eller fleire år på rad. Fordi vi må forholde oss til EØS regelverket så får vi nokre tilleggsreglar for opphald i EØS land. Sjølve formålet med folketrygdlova er å sikre at dei som ikkje kan jobbe har inntekt, ikkje nødvendigvis god inntekt men god nok til at det blir ei utjevning av inntekt og levekår. Det har aldri vært meininga at ein skal ta med seg trygda som er tilpassa det norske prisnivået til eit lavkostland for å leve som ein småkonge. Ein skal ha det som er nødvendig til å ha fornuftige levekår, og dette skal være basert på ein konkret vurdering. Men samtidig så skal ordninga være nokonlunde fornuftig å forvalte, så å skulle gjere om uføretrygda til f.eks. spansk kostnadsnivå når ein er 14 dagar på ferie i Spania blir komplisert, særleg når ein berre kan gjere ein slik reduksjon på delar av trygda som matbudsjettet sidan maten i Spania er billegare enn i Norge, medan den delen som går til å betale husleige/huslån må forbli på norsk nivå sidan den kostnaden ikkje endrar seg sjølv om du er på ferie. Det er derfor heilt på sin plass at det blir ein diskusjon på om at felleskapets midlar som blir utbetalt via NAV skal øyremerkast til å bruke i Norge (der pengane går tilbake i økonomisyklusen og bidreg til norsk sysselsetting og skatteinntekter). Dette gjeld ikkje berre uføretrygd, det gjeld også andre typar stønadar som går til utlandet som barnetrygd og liknande. I ei global samanheng med ei befolkning som ikkje lenger har budd på same gardsplassen i fem generasjonar og som aldri har reist lenger sørover enn til Jylland-kysten så er det ikkje like lett å regulere kva som er fornuftige offentlige stønadar i alle samanhengar. For kvar skal eigentleg skillet mellom uføre som må opphalde seg i utlandet av helsemessige grunnar kontra uføre som helst vil opphalde seg i utlandet fordi det er deilig med varme og billig øl? Skal det i det heile tatt være eit skille?

Det er også stor forskjell frå kommune til kommune, og frå brukar til brukar. Særleg rusmisbrukarar og psykisk sjuke kan risikere å berre få tilbod om dårlege bustadar, enten det er i kollektiv saman med mange andre som slit, eller at dei får dårlege bustadar som ein ynskjer å presse ei leigeperiode til utav før bustaden blir totalrennvert eller revet. I tillegg er det ein del som spekulerer i å tilby leilegheiter til kommune for utleige, ofte til ein leigepris som er høgare enn bustaden eigentleg er verdt, men som kommunen må slå til på fordi det er mangel på bustadar og særleg bustadar der utleiger godtek NAV-garanti i staden for depositum. Då er ofte motivasjonen at ein skal trykke ut mest mogleg leigeinntekter før ein pussar opp alt og selg leilegheita. Det er likevel heilt sant at det er eit lite mindretal som rasserer bustaden sin, typisk vil dette være personar som har psykiske problem og som har dårleg buevne (klarer ikkje å gjere heilt enkle ting som å lage middag utan å brenne den, vaske golvet utan at det står 2 cm med vatn på parketten, bære matavfallet heilt ut og ikkje berre legge posen i gangen, osv. I tillegg så er det også slik at dersom ein flyttar inn ein stad der det ikkje ser særleg pent ut, og det kanskje også står verre til hos naboane, så forsvinner nesten all motivasjon til å vedlikehalde og rydde bustaden. Så då er det lett å få ein ond spiral der ingen gidder å gjere noko som helst for at det skal blir triveleg å bu der. Har nokon fyrst tagga på veggen eller knust ei rute utan at dette har blitt fiksa med ein gong, så tek det ikkje så lang tid før også dei andre rutene har blitt knust og at alle veggane har blitt tagga ned.

Dette gjeld vel eigentleg alle uteliggarar (som er medlem av den norske folketrygda). Den viktigaste grunnen til at folk bur ute er fordi ein har vurdert det slik at husrommet som ein får til rådigheit er eit dårlegare alternativ. Ofte fordi ein blir pålagt å følgje husordensreglar der det ofte står noko om rus og rusmidlar som blir umogleg å etterleve for ein rusavhengig. Det skal i utgangspunktet ikkje være nokon som må sove ute, men det er ein del som velger å gjere det likevel sidan alternativet ikkje er spesielt attraktivt.

For den som intervjuer så speler det eigentleg ingen rolle kva du svarer, så det er ikkje nødvendig å notere ned. Det du blir testa og vurdert på er måten du svarer på. Veldig mykje handlar om å vurdere om du klarer å ordlegge deg på ein ryddig måte, om det virker som at du har førebudd deg til intervjuet, om du virker reflektert, om du blir nervøs og korleis du handterer nevøsiteten, osv. Intervjuaren har også gjort seg mange tankar om kandidaten frå før gjennom å lese søknadstekst og CV, så det ein er ute etter på sjølve intervjuet er å få ei stadfesting på at dei har rett inntrykk av deg. Så når intervjuaren ikkje noterer så handlar det ofte om at du ikkje kjem med noko nytt eller uventa på måten du svarer på, om det er positivt eller negativt kjem heilt ann på kva inntrykk intervjuaren hadde av deg til å begynne med. Om du var beste kandidaten og du berre forsterka dette inntrykket på intervjuet så er det ofte ikkje nødvendig å notere så mykje, men tilsvarande også om du var den svakaste kandidaten på papiret og dette berre vart stadfesta gjennom intervjuet. På klassiske jobbintervju så vil det være lagt inn luft mellom kandidatane, denne tida bruker dei som intervjuer til å diskutere og notere i ettertid, det er ikkje så mykje som blir sagt under eit intervju at ein ikkje husker det ein halvtime etterpå og kan notere ned det viktigaste. Når det gjeld "tvungne" intervju så kjem det veldig mykje ann på korleis bedrifta har organisert seg. Det vil nok være veldig uvanleg å tvinge ein som har fått fullmakt til å gjennomføre ei tilsetting til å intervjue dårlege kandidatar. Men det skjer nok at ein intervjuer gjer ein så grundig jobb at ein inviterer kandidatar som ein er usikker på basert på søknad og CV, men som ein likevel vil gjennomføre intervju med berre for å være sikker på at ein ikkje avviser ein god arbeidstakar som ikkje er så god til å skrive søknadar. Det er nok også ganske vanleg at ein blir utfordra av andre i tilsettingsgruppa, som HR-sjef eller tillitvalgt til å gå breiare ut enn ein normalt ville gjort. Eit anna unntakstilfelle er dersom det berre er ein kvalifisert søkar på lista, men der ein likevel kallar inn kandidatar som ein ikkje har tru på berre fordi ein må ha minst to kandidatar å velje mellom.

Dette har med valg av metode, menn velger oftare metoder der det er vanskelegare å angre seg eller bli redda. Kvinner velger ofte metoder som virker saktare slik at det er større sannsynlegheit for at nokon kan gripe inn. Kva desse metodane er kan ein lese ut av statistikken, men merk at valg av metode blir det ofte ikkje snakka om fordi det er ein av dei farlegaste triggerane å prate om ovanfor suicidale personar.