The Avatar

Den praktiske utfordringa er at dei som eig slike fråflytta hus ofte har ei heilt anna oppfatting av kva huset er verdt enn det som er reel markedsverdi. Mange av disse fråflytta husa har stått tomme slik at dei er eigentleg ikkje bebuelege utan vesentlege vedlikehaldskostnadar. Markedsmessig har nok mange av disse husa negativ verdi. Det som ofte gjer det enda vanskelegare å få solgt er at slike fråflytta hus ofte har gått i arv til barna til dei som før budde der. Det vil ofte være vanskelegare å få ein søskenflokk på fem som alle eig 20% kvar til å innsjå kva som er realistisk salgsverdi. Mange slike fråflytta hus har også ei så dårleg forfattning at dersom kommunen følgjer opp og krever at bygningsmassen blir sikra eller at huset blir revet , så er i alle fallverdien negativ. Eg har likevel full forståing for at mange huseigarar heller vil beholde huset dersom det ikkje er veldig store kostnadar knytt til å eige huset. For sjølv om det er lite verdt akkurat no så kan det sjølvsagt snu i framtida. Eg forstår også at bruksverdien av eit fråflytta hus som du kan velge å bruke som hytte i nokre veker om sommaren kan oppfattast som langt høgare enn dei 200 000 kronene du får ved å selge huset, særleg om disse pengane i tillegg skal delast på resten av søskenflokken som også er medeigarar.

Du må sjekke brukarmanualen for å få klart svar på akkurat denne nøkkelen. Normalt sett så er det likevel panelet som det ikkje er logo på som skal vippast av, ofte må du sette eit flatt skrujern mellom platene og bøye litt forsiktig til plastpanelet spretter av.

Sjølv om Trump ikkje sjølv har vært så tydeleg så har det vært innlysande at Trump sin fredsplan i Ukraina alltid har vært å gi full støtte til Russland og kutte alt av Ukrainsk støtte.

For Norge sin del var det relativt lite konsekvensar, utanom at også Norge vart pressa for å ikkje oppfylle NATO kravet om å bruke 2% av BNP på forsvaret. Det som er skummelt er nok meir kva Trump sin politikk potensielt kan påvirke Norge, meir enn kva som er sannsynleg. Den mest umiddelbare "trusselen" for Norge er dersom Trump gjer alvor av å trekke USA ut av NATO. NATO vil være ein ganske god allianse også utan USA, men ein vil sjølvsagt ikkje ha like god beskyttelse om NATO berre består av Europeiske land pluss Canada.

Spørsmålet om ein skal legge ved bilde er litt omdiskutert, men dei fleste profesjonelle råder no til at ein bør legge ved bilde. Det er primært to grunnar til det. Den fyrste grunnen er at når andre søkarar legg ved eit bilde så gir du deg sjølv ein ulempe ved å ikkje ha med bilde. Dei søkarane som har lagt ved eit bilde har tjuvstarta på fyrsteinntrykket og har då større sjans for å bli valgt ut til intervju når det er ellers veldig likt til ein "annonym" søkarar som ein ikkje veit noko om. Reint psykologisk sett så er det også litt vanskelegare å avise ein søkar som du ser ansiktet til enn det er å avvise ein søkar som berre er eit namn og nummer på søkarlista. Den andre grunnen er at det har blitt langt meir vanleg å google jobbsøkarar, og då er det fordelaktig at du tek kontroll på kva fyrsteinntrykk arbeidsgivar får av deg ved å sjølv velge ut eit bra bilde framfor at arbeidsgivars fyrste møte med korleis du ser ut er eit fyllebilde frå Facebook i 2017. Det er på ingen måte obligatorisk å legge ved eit bilde i CVen, men fordelane er større enn ulempane. Det vil sjølvsagt også være litt forskjell på kva slags jobbar du søker på. Det er nok langt viktigare å legge ved bilde i serviceyrker der fyrsteinntrykket er spesielt viktig for jobben, og der personlegheit og framtoning er viktigare enn formalkompetansen. Når det gjeld spørsmålet om alder, så tenker eg at det kjem veldig ann på. For det fyrste, vil det fungere å skjule alderen eller blir du uansett avslørt umiddelbart basert på det som står i CVen din? For det andre så er det eit spørsmål om kva som er formålsteneleg. Dersom du søker jobb og du tenker at du er alt for ung eller alt for gamal til å bli rettferdig vurdert om du oppgir alderen din. Er det då ein fordel eller ein ulempe når du møter opp på jobbintervjuet og overrasker intervjuaren med at du har ein heilt anna alder enn forventa? Og for det tredje, så er det eit spørsmål om du ikkje gjer intervjuaren meir skeptisk til deg enn nødvendig. Det vil være innlysande at søkaren har skjult sin reelle alder i søknaden, og då er det også stor fare for at du gir intervjuaren rom til å spekulere i kva du har å skjule og derfor gjer seg opp eit inntrykk av deg som er verre enn realitetene. Eg vil også bemerke at det å være litt opp i åra er ikkje nødvendigvis ein stor ulempe sjølv om ein har inntrykk av det. Sjølv om arbeidsgivar ikkje har lov til å aldersdiskriminere og heller ikkje har lov til å spekulere i kven som har planar om å få barn og gå ut i fødselspermisjon, så er det vanskeleg å unngå det. Så sjølv i unge arbeidsmiljø så kan det då fort være ien fordel å være såpass opp i åra at du enten er ferdig med å få barn eller bare har store ungar og på den måten utgjer ein stabil arbeidskraft.

Alle som administrerer søknadar gjennom ein digitalt system har moglegheita til å sende ut standariserte tilbakemedlingar til søkarane. Typiske grunnar til at det ikkje blir gjort er nok: Det er ikkje nødvendigvis slik at alle arbeidssøkande setter pris på openbart autmatiserte tilbakemeldingar på at ein ikkje har fått jobben. Det å gi konstruktive tilbakemeldingar til alle søkarane er meir arbeidskrevjande enn det er verdt. Særleg når det er snakk om mange søkarar. Reint økonomisk sett så har bedriften heller ingen incentiv for å bruke arbeidstid og dermed pengar på kandidatar som ikkje rakk opp. Sjølv om systemet har løysing for å gi automatiserte avslag, så vil det ofte være slik at den som tilsetter venter i det lengste med å sende avslaget. Sjølv om det er 99% sikkert at du ikkje får jobben så er det dumt å ha sendt avslaget for tidleg dersom det viser seg at du var ein aktuell kandidat likevel. Som arbeidsgivar så er det også ei slags tryggheit i å ha flest mogleg kandidatar som reserve og nødløysing om ein ikkje får tilsett den som ein eigentleg vil ha og behovet for å få utført arbeidet begynner å bli så prekært at ein ein må fire litt på forventningane sine. Merk likevel at det er ganske stor forskjell på både kva slags stillingar ein søker på, og kor mange kandidatar det er snakk om. Jo færre søkarar jo større sjans er det for at du får personleg tilbakemelding, og tilsvarande så jo nærmare du var til å få jobben så er det også større sjans for at du får ei skikkeleg tilbakemelding. I slike tilfeller vil tidsbruken for den som tilsetter kunne være lønnsomt ettersom det gir eit godt inntrykk av bedrifta, og ein vil typisk legge til rette for at søkarane som nesten fekk jobben også søker igjen neste gong det blir lyst ut ei ledig stilling.

Som nemnt så er det nok litt personavhengig, men det vil nok også variere litt frå redaksjon til redaksjon kva som er forventa. Det å ha jobben som livsstil er nok kanskje litt meir vanleg i blant anna journalistyrket enn i andre yrker. Blant anna fordi at som journalist så vil det ha stor karrieremessig betydning om du får det store scoopet og gjer namnet ditt kjent gjennom å dekke ei store sak, som igjen gir nye og meir spennande jobbmuligheiter. Som Herr Brun seier så er det nok mykje slik også for advokatfullmektige som jakter på saker som kan gi prosederingserfaring slik at ein kan få advokatbevilgning, og derifrå bygge seg ein karriere der ein får jobbane som både er best betalt og som er mest fagleg spennande. Som journalist er nok namnet ditt også eit varemerke som kan opne nye spennande dører om du får namnet ditt på trykk mange nok gangar.

Då er dette som gjeld. Må du møte 06:45 så betyr det at din arbeidsdag er over 14:45 og at eventuelt krav om å arbeide fram til kl 15:00 (eller lengre) er overtid eller meirarbeid alt etter kva arbeidsavtalen ellers seier. Forskjellen er at med meirarbeid så skal du sjølvsagt ha betalt for arbeidstida di, men ikkje nødvendigvis med overtidstillegg. Det er nok ikkje uvanleg med ei ordning der ein runder av til nærmaste 15 minutt når ein skriv timeliste, mest av praktiske omsyn. Så lenge det går litt begge vegar så er det for såvidt greit at du ikkje fører 7 timar og 32 minutt ein dag og 7 timar og 29 minutt den neste dagen, men om det er slik at du konsekvent må jobbe meir en dei avtalte 7,5 timane så vil ikkje ei slik ordning være holdbar. Det sagt så er det også litt nyanser som ein bør tenke på. Som til dømes er oppmøte 15 minutt før heilt nødvendig, eller er det noko som du har valgt sjølv for å være sikker på at alt er i orden før du låser opp døra kl 07? Det tek sjølvsagt nokre minutt å sette ned stolane etter at reinhaldaren har gjort seg ferdig kvelden før, men samtidig så er det ikkje nødvedigvis slik at barna må sleppe inn i oppholdsrommet nøyaktig klokka 7. Dersom du uansett ikkje får betalt anne enn for tida mellom kl 07 og 15 så tenker eg at den naturlege konsekvensen er at du låser opp døra kl 07 og så må barna vente i gangen til du har klargjort rommet og kan sleppe inn barna nokre minutt etter kl 07. Den openbare løysinga på denne problemstillinga er at ein av personalet på tidligskiftet jobbar med forskjøvet arbeidstid, og har f.eks. arbeidstid frå 06:45 til 14:45, og så kjem resten kl 07:00 og jobbar fram til 15:00. Og tilsvarande på seinskiftet slik at det er ein eller to som er igjen litt etter stengetid i tilfelle forsinkingar. Kven som møter ekstra tidleg kan med fordel gå på omgang. Eg gjer meg forresten også nokre tankar om at barnehagen din må ha veldig god bemanning dersom det er forsvarleg å tilby deg 30 minutts ubetalt matpause der du heilt fritt kan forlate barnehagen i pausa. I dei fleste barnehagar så er det slik at matpausa må være betalt fordi dei tilsette ikkje står fritt til å forlate arbeidsplassen og alltid må være klar til å avbryte matpausen dersom noko skulle skje. Heilt til slutt så vil eg også kommentere at du bør ikkje sjå deg heilt blind på at du ikkje får betalt for disse minutta med ekstra arbeid før og etter arbeidstid. Lønn, arbeidstid og goder heng vanlegvis saman. Ikkje at eg trur du har spesielt godt betalt, men ein måte å kompansere for at arbeidstida i realiteten blir litt over 7,5 time utan å måtte ta alt byråkratiarbeidet med å registrere denne ekstratida er å avtale i arbeidsavtalen at slikt arbeid er pårekneleg og at det blir kompensert i form av ei høgare lønn eller anna kompensasjon. Om den arbeidstidsordninga du no har der du ikkje får ekstra betalt er akseptabel eller ikkje vil også henge saman med det store bildet.

Det mest korrekte etter dagens avhendingslov er at du melder inn dette som ein mangel. Det i seg sjølv vil nok ikkje føre fram, då det både vil være usikkert om det i det heile tatt er ein mangel utifrå kravet om at det skal vurderast opp mot det som kjøparen kunne forvente utifrå alder og synlege tilstand. Om dette er ein mangel så vil du heilt sikkert ikkje kome opp i 10 000 kroners grensa som seier at manglar opp til 10 000 kr må kjøparen dekke sjølv, det som likevel er viktig for deg som kjøper er at denne mangelen teller med dersom du finner andre manglar som gjer at kostnaden med utbetring går over 10 000 kr. Den nye avhendingslova har gjort det meir gunstig å reklamere på alt du finner av småpirk ettersom det er den samla kostnaden ved utbetring som har betydning for kva du kan få dekt av selgar/forsikring og ikkje betydninga av kvar enkelt mangel isolert sett. Før 2019 så var det lov å selge bustaden med "som den er" atterhald, der vilkåret for om ein hadde krav på å få mangelen retta var knytt til eit krav om at mangelen måtte være vesentleg. Gjennom rettspraksis vart grensa for kva som var ein vesentleg mangel knytt opp mot utbetringskostnaden, slik at ein i praksis måtte kunne vise til ein mangel som kosta meir enn 5% av kjøpesummen. For ein bustad til 5 mill så betydde det at det måtte koste minst 250 000 kr å rette mangelen om du som kjøpar skulle kome nokon veg.

Jo, det var jo det som var heile poenget at han var uskuldig i å gi dårleg helsehjelp, og at han ikkjr hadde dårlege holdningar, snarare tvert imot. Han vart fyrst eit offer for at AMK og politiet krangla om kven av dei som skulle transportere han til legevakta då pasienten var oppegåande og rusa. Deretter vart pasienten friskmeldt av legevakta til tross for hjerneblødninga, og når pasienten seinare vart dårleg så vart ambulansesjåføren kasta under bussen av helseforetaket. Og grunnen til at det i det heile tatt vart ei sak er at ferievikaren hos Dagbladet publiserte augevitnene sin historie utan faktasjekk.

Lovlegheita kjem ann på kva som er avtalt. Om det er riktig blir meir eit spørsmål om kvar kostnadane bør plasserast. Ticketmaster er ein mellommann som må dekke sine kostnader. At det koster 20 kr for Ticketmaster å ha eit billettkjøpesystem og for å administrere alle kjøpa som tilbakebetaling ved kanselering, er nok ikkje urimeleg. Det som kan være eit spørsmål er om denne kostnaden skal belastast billettkjøparane eller arrangøren som avlyste.

Om dei viste at det var lang ventetid, så var det i alle fall ingen grunn til å nekte lånetelefon.

At advokatar anbefalar å bruke advokattenester er heilt naturleg. På same måte som at bilforhandlaren anbefalar å ta servicen på merkeverksted. Om forsikringa er verdt det kjem sjølvsagt ann på korleis du prioriterer. Eg synes at det er mykje å betale for ei teneste som du sannsynlegvis ikkje treng (slik er det jo med alle forsikrinar), og der det også er stor risiko for at du ikkje får den tenesten du har betalt for fordi forsikringsselskapet berre har utgifter ved å ta saka. Min påstand er også at dersom reklamasjonssaka er så klar at du utvilsomt får hjelp av forsikringsselskapet, så er det også relativt greit å sjølv sende fylle inn malen for å klage til selger, og deretter gå via forliksrådet og eventuelt tingretten. Ei advokatforsikring gjennom til dømes innboforsikringa vil i den samanheng være meir hensiktsmessig ettersom dette forsikringsselskapet gjerne vil behalde deg som kunde fordi du ofte også har andre forsikringar i same selskap.

Eg ville ikkje kjøpt boligkjøperforsikring. Dersom feila du møter på er store og openbare så treng du ikkje advokatbistand til å fronte kravet mot selgaren. Og som påpeikt så er det ein stor ulempe at dersom du som boligkjøper vil bruke forsikringa så påfører du forsikringsselskapet kostnadar, ein kostnad som forsikringsselskapet natulegvis ikkje er kjempeinteressert i å ta på seg. Fare er derfor stor for at forsikringsselskapet aviser kravet ditt med ei unskuldning, som at feilen er for liten eller at feilen burde vært oppdaga på visning. Det er heller ikkje ein fordel at eigedomsmeklaren også er selgaren av forsikringsavtalen. Forsikringsselskapet vil nok nødig gå til sak mot sine beste selgarar, for blir meklaren beskylt av forsikringsselkapet for å ikkje gjere jobben sin godt nok, så vil nok meklaren slutte å vidareformidle forsikringa til sine kjøpere. Når du skal selge derimot, då er det viktig med forsikring. Om ikkje anna fordi du kan handle over masete kjøparar til forsikringsavtalen i staden for å sjølv måtte bruke masse tid på ein kjøper som vil klage på at det var ein flekk på parketten eller at lyspæra i utelyset var gåen. Det er vel verdt å betale seg ut av å måtte trenge å forholde seg til slike usaklegheiter.

Eg ser ikkje at det er av betydning at partane har innhenta støtte frå andre statar, sjølv om det løfter konflikta opp til ikkje berre regionalt men også internasjonalt nivå så er den einaste moglege løysinga fortsatt den same. Største forskjellen er berre at det å krige til siste mann står igjen er enda meir urealistisk for ikkje å snakke om uakseptabelt når konflikta går over til ein ny verdenskrig. Løysinga for fred er den same. Ein av partane må tørre å ta eit fyrste mikroskritt i rettning av fred, og den andre parten må kjenne sin besøkelsestid og ta dette som ein invitasjon til å gjere det same, og ikkje sjå på det som eit teikn på svakheit og svare med å gå til angrep. Initiativet til fred kan være både lokalt og internasjonalt, det kan være lokalt i den forstand at ein soldat bevist velger å ikkje trykke på avtrekkaren, og så følgjer ein opp dette eksempelet nedenfrå og oppover og får slutt på drepinga den vegen. Eller kanskje meir realistisk så må initiativet kome frå det internasjonale samfunnet som trekker sin uforbeholdne støtte slik at begge partane blir ståande utan allierte som kan bistå med krigføringa, og at dette gir ein ny dynamikk og moglegheit for å returnere til forhandlingsbordet.

Denne konflikta har pågått så lenge at det er ikkje lenger finnes ei enkel løysing. Israel støtter ikkje ei to-stats løysing der Palestina får rett til å eksistere som eigen stat, så det er ikkje slik at det er berre eine sida av konflikta som vil utslette den andre sida. Dette blir sirkelargumentasjon. Palestina/Hamas må nødvendigvis ha som mål å utlsette staten Israel, når Israel har som mål å utslette Palestina, som igjen gjer at Palestina må utslette Israel, osv, osv, osv. Det er to måtar å oppnå fred på. Den eine måten er å la krigen gå sin gang til vil står igjen med ei seirande side som har knust all vilje hos fienden til å fortsette å kjempe for å ha ein eigen Stat. Slik ståa er no så medfører det dessverre at det ikkje berre er statsapparatet som må nedkjempast, men også befolkninga som støtter sin stat. Dette gjeld på begge sider. Den andre måten å oppnå fred på er å starte med små steg og håpe på at motstandarden følgjer opp. I fyrste omgang må ein erklære våpenkvile, neste sjekkpunkt er då at motparten respekterer våpenkvila. Etter ei pause i krigshandlingane så må nokon tørre å ta eit større skritt ved å ta til orde for ein meir varig fred. Det tredje steget er ei roleg tilbaketrekning der kvar av sidene tek ei defensiv stilling og ikkje lenger står klar til angrep. Israelsk uttekking av okkuperte områder blir då ei forutsetning ettersom Palestina/Hamas ikkje har tilsvarande handlingsrom til å trekke seg tilbake. I fyrste omgang er det ikkje nødvendig at Israel trekker seg heilt ut, fyrste testen er om Israel kan trekke seg litt tilbake utan at palestinerane rykker inn. Ein varig fred vil ikkje kome over natta, så eg ser ingen anna realistisk løysing enn at ein må ha ei gradvis uttrekking frå dei okkuperte områda, og så må dei okkuperte områda få stå i ro ei stund som nøytralt grenseområde, før ein deretter startar diplomatiske forhandlingar om framtidig bruk av området. Det er ingen som forventer at verken Israel eller Palestina skal legge seg på rygg og la den andre gjere akkurat som dei vil. Det som er vanskeleg er at konflikta er så polarisert at ingen av sidene klarer å sjå for seg at ein kan oppnå varig fred og godt naboskap mellom to offisielt anerkjente Statar. Israel kan ikkje sleppe det overtaket dei no har over Hamas, til det har ein ofra alt for mykje. Og Hamas kan sjølvsagt heller ikkje overgi seg og med det gi slepp på alt håp om ein Palestinsk stat når dei no har litt internasjonal støtte på at akkurat no så er det staten Israel som driv med terrorbombing. Sjølvsagt kjem denne bombinga som direkte motsvar på palestinsk terror, som igjen var motsvar mot israelsk militærmakt, osv, osv. Men faktum er at med mindre planen er å krige til det berre står igjen ein mann på slagmarka, så må begge sider svelge sine kamelar og ein må gi slepp på eit eller anna for å vise vilje til å oppnå fred, og ein må håpe at motstandaren gjer det same og ikkje utnytter handsutrekkinga for fred som eit godt tidspunkt for angrep.

Når forbodet mot slike kamuflerte våpen vart nedskreve så tenkte ein nok primært på våpen som "butterfly mines" som likner såpass mykje på ein sommerfugl at barn plukka opp disse små plastdingsane med det resultat at minen detonerte. Ordlyden er ikkje avgrensa til ting som kan sjå ut som leiker, så fleire våpensystem kan være omfatta av denne bestemmelsen sjølv om våpenet ikkje er retta mot barn.

Kva som er normalt er heilt irrelevant for kva som er lovleg. Når USA atombomba Japan så var det openbart eit angrep som ikkje hadde til hensyn å ramme militære mål. Japan vart atombomba for å være sikker på at Japan faktisk kapitulerte, og med grunngjevinga om at det i sum sparte fleire menneskeliv på begge sider ved å atombombe to storbyar for å sikre at Japan la ned våpena framfor å at USA ville måtte gjennomføre ein blodig øyinvasjon av Japan som ville kosta veldig mange liv, både blant soldatar på begge sider men ikkje minst av lokalbefolkinga. USA brukte eit masseøydeleggingsvåpen mot primært sivile mål, i dag ville ikkje det vært eit lovleg angrep sjølv om det var gode intensjonar om at dette var beste måten å ta Japan med færrast mogleg tap av liv.

Det blir ikkje meir lovleg av at formålet er forståeleg. Ein kan gjerne diskutere kva som er moralsk innafor, for det er ikkje slik at det som er umoralsk også er ulovleg (eller omvendt). Det har vi masse eksempel på, som til dømes når ein svarer på eit ulovleg angrep med å sjølv gjennomføre eit ulovleg angrep. Fullt ut forståeleg, men det er svært sjeldan lovleg å være den offensive parten sjølv om ein også her kan diskutere grensegangen mellom angrepskrig og forsvarskrig der ein ikkje venter på å bli angrepet på nytt før ein handlar.

Det er for så vidt sant, men mest fordi at skal ein bli drept av eit køyretøy som held ei hastigheit på 16 km/t så må du nærmast jobbe for å finne ein stad der du kjem i klem og bådreg deg livstruande skader. Du skal ha mykje uflaks om du stryk med av sjølve kollisjonen om farta ikkje er høgare enn 16 km/t. Blir du påkjøyrd i 60 km/t så er "alt" farleg, samanstøtet er kraftig nok til å være dødeleg, krafta du treff bakken med etter samanstøtet er kraftig nok til å være dødeleg, og i tillegg så har du faren med å blir fysisk overkøyrt slik at du kan pådra deg dødelege klemskader. Det er sikkert meir humant at syklisten døyr raskt og ikkje bli seigpina om syklisten fyrst må bøte med livet. Du har likevel betydeleg betre sjansar for å sleppe frå det både i live og kanskje også utan særleg med skadar om farta ikkje er høgare enn 16 km/t.

Det er alltid eit definisjonsspørsmål kva som er akseptabel risiko for å skade og drepe sivile i eit ellers lovleg angrep. Det som eg synes er problematisk akkurat med personsøkarar som har sprengladning er at når personsøkaren heng på hofta der den bruker å henge, så er dette også i hodehøgde til barn som er i nærheita, noko som igjen medfører at barn som er innafor sprengradiusen har større sannsynlegheit for å bli påført livstruande skadar. Det sagt så er det ikkje slik at ein stor andel av Hezbolla krigarane er omgitt av store barneflokkar, så sannynlegheita for at sprengladninga vart utløyst akkurat medan krigaren stod tett saman med eit barn var nok samla sett lav. Likevel, med dei tala vi har no med at 2 av 12 drepte var var barn (i tillegg til mange som er kritisk skadd utan at det er oppgitt alder på dei), så vil i alle fall eg påstå at dersom minst 1/6 av offera openbart ikkje var hezbollakrigarar, så var ikkje angrepet spesielt godt målretta. Det sagt så er det ikkje sikkert at det er spesielt mange barn som er råka, men at dei få som vart råka hadde større fare for å få dødlege skadar jamfør min kommentar om at ei sprengladning som går av i hoftehøgde på ein voksen person fort kan treffe eventuelle barn i hodehøgde.

Poenget til trådstarter står seg likevel all den tid maksimal strafferamme er nesten aldri i bruk. Litt meir presist sakt så har nok trådstarter et ønske om å ha strengare minstestraff i voldtektssaker, ikkje nødvendigvis berre å auke den teoretiske maksimale strafferammen (som uansett ikkje blir brukt). Eg er likevel einig med deg i at den praktiske utfordringa ofte er bevisførselen. Det hjelp lite med strenge straffer når det er nesten umogleg å få nokon dømt. Eg er heller ikkje einig med trådstarter at straffenivået for voldtekt er spesielt lavt (om ein fyrst blir dømt). Dei som blir dømde for "vanlege" voldtekt av voksen person får typisk fleire år med ubetinga fengsel. Dersom det er snakk om mindreårige og gjentatte gongar så er det vanleg både med 10+ år og også ein del tilfeller av forvaringsdom. Samanlikna med andre voldsforbrytingar der nokon har blitt slått ned og det eigentleg berre er flaks at dei ikkje omkom så blir voldtektsmenn dømt relativt strengt. Dei som med knyttneve eller gjenstand påfører offeret sitt kraniebrudd får typisk 6-12 månedars fengsel. Sjølvsagt er ikkje seksuallovbrot og voldslovbrot direkte samanliknbare forbrytingar, men det er begge delar forbrytingar som krenkar offeret både fysisk og pyskikis. Eg har vanskeleg for å sjå for meg at det følger den vanlege rettsoppfattinga om voldtektsforbrytarar skal dømmast til enda strengare straffer om utan at ein då også justerer straffeutmålinga for alle andre forbrytingar.

The Sims er nok heller ikkje eit spel som tener veldig mykje på oppdatert grafikk.

Bremsene er dimensjonert basert på bilens vekt og fart. Ein forutsett sjølvsagt at ein sjåfør som ynskjer å stoppe bilen trykker berre på bremsen og ikkje samtidig gir full gass og motvirker bremseeffekten. Særleg på ein del elbilar så vil elmotorane kunne være sterke nok til at den mekaniske friksjonen mot bremseskivene ikkje er tilstrekkeleg til å holde bilen stilleståande.

Rekner med at teglfasadesystema ikkje har endra seg så mykje. Her er monteringinformasjon om nye teglfasadesystem: https://stofix.no/fordeler/installation/ Som du ser så er det mest truleg festa vertikale skinner langs fasaden, og så er det horisontale skinner som fasaden heng på. Dette er med andre ord ikkje veldig solide greier. Det beste her er nok å bore hol i teglsteinen som er litt større enn skruen/bolten slik at det er litt rom for bevegelse, og at du passer på å skru langt nok inn i den underliggande betongen til at det blir stødig. Det andre alternativet som ikkje er så fint er at du monterer i den grå muren nederst og at du har eit frittståande stag på utsida av fasaden opp til ønska høgde, men det blir heller ikkje hundre prosent stabilt ettersom du då får litt vektstang effekt. Det vikitgaste er nok uansett å unngå å treffe skinnene som held fasaden oppe.